Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Qupperneq 50

42
PITCAIRN-EYJAN
N. Kv.
orðið okkur til óþæginda. Reynsla okkar
frá Tupuai mun ekki endurtaka sig hér.
Mér virðist þetta vera hinn rétti staður og
herra Young er mér sammála um, að við
hefðum getað siglt um allt Kyrrahafið, án
þess að finna stað sem væri heppilegri fyr-
ir menn í okkar sporum. Hugsið nú alvar-
lega um þetta. Eigum við að setjast að hér
eða ekki. Þeir, sem eklci vilja það, verða að
koma með gildar ástæður.
— Eigum við að vera hér alltaf, herra
Christian? spurði Mc Coy.
-—• Já, við verðum að gera okkur það
ljóst. Eg hef áður sagt, að ef við förum í
land verðum við hér alltaf.
— Þá er eg ekki verulega hrifinn af
því.
— Af hvaða ástæðu?
— Staðurinn er of lítill. Við hefðum
heldur átt að setjast að á eynni, sem við
komum fyrst til eftir uppreisnina á leiðinni
til Tupuai.
Þér eigið við Raratonga?
— Já, það hefði verið mikið betra.
Christian hugsaði sig um augnablik.
— Eg vil vekja athygli þína á því Mac
Coy, að eg íhugaði í alvöru að sigla skip-
inu til Raratonga. En mér virtist allt mæla
á móti því. Þeir, sem eftir urðu af skipinu
á Tahiti, þekkja staðinn og meðal þeirra
voru menn, sem áreiðanlega hefðu sagt liðs-
foringjunum á leitarskipunum frá okkur.
Þar að auki var hún aðeins í hundrað sjó-
mílna fjarlægð frá Tahiti. Við hefðum
aldrei verið óhultir þar. Hafið þið fleira að
segja. •
Hann leit á uppreisnarmennina einn af
•öðrum. Mills leit undan og stóð með kross-
lagða arma og leit flóttalega í kringum sig.
Marlin leit á Quintal og sparkaði í hann
með berum fætinum, til þess að gefa honum
merki um að koma með uppástungur.
Jæja. Þeir, sem greiða atkvæði með því
að við setjumst að á Pitcairn-eynni, rétti
upp hendurnar.
Fimm hendur hófust á loft. Eftir stund-
arbið réttu þeir Mc Coy og Martin upp
hendurnar líka.
— Jæja,Mills, sagði Christian ákveðinn.
Þessi gamli sjómaður rétti upp höndina hálf
nauðugur. — Eg sé að við eigum ekki ann-
ars úrkosta, herra Christian. En mér finnst
nú samt hart að vera einangraður alla æfi
á þesssu eyðiskeri.
— Eg held nú samt sem áður, að það sé
til þess að forða okkur frá snörunni, svar-
aði Christian hörkulega.
En hvað verður um skipið? spurði
Martin.
Eg sting upp á því, að við kveikjum í
því, svaraði Smith.
Já, herra Christian. Við skulum kveikja
í því og sökkva því, sagði William. Það er
ekki um annað að gera.
Allir voru samþykkir þessari tillögu, og
eftir að Christian hafði brýnt fyrir þeim,
að muna eftir því í framtíðinni, lét hann
þá fara til vinnu sinnar. Þegar þeir voru
farnir, sneri Young sér að skipstjóra sín-
um.
— Þú hefur verið of göfuglyndur,
Christian.
— Með því að lofa þeim að greiða at-
kvæði í úrslitamálum?
— Já, eg álít að þú eigir sjálfur að taka
ákvarðanir í slíkum málum.
— Eg sé vel hættuna, sem þessu er sarn-
fara, svaraði Christian. -—- En það er engin
önnur leið. Það er mín sök, að þeir eru hér.
Hefði eg ekki hvatt þá til að gera uppreisn,
mundi Bounty nú vera nálægt Englandi •—
á heimleið. Hann þagnaði og horfði þung-
búinn til eyjarinnar. — Þessari hugsun
hlýtur oft að skjóta upp í hugum þeirra.