Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Qupperneq 52

44
PITCAIRN-EYJAN
N. Kv.
þetta var og varpaði honum útbyrðis. Þegar
þetla átti sér stað, voru blökkumennirnir í
landi, en nokkrar konur höfðu séð hvað
Martin gerði og urðu skelfingu lostnar. Ein
þeirra varpaði sér útbyrðis og synti til
lands, til þess að skýra frá hvað fyrir hafði
komið. Blökkumennirnir hröðuðu sér fram
í skipið. Hvítu mennirnir, sem voru um
borð reyndu að útskýra fyrir þeim hver var
ástæðan til þess að Martin hafði gert þetta.
Við lá að til uppþots kæmi, en það íókst að
koma í veg fyrir það fyrir atbeina Maimiti
og Young, sem hafði samúð með blökku-
mönnunum og siðum þeirra. Sem betur fór
var hægt að sjá steininn í kafi, þar sem
hann lá á hvítum sandinum undir skipinu,
og það tók aðeins nokkrar mínútur að kafa
eftir honum. Þegar það var búið, féll allt í
ljúfa löð og blökkumennirnir fóru aftur í
land til vinnu sinnar.
Að morgni fimmta dagsins, sem þeir voru
þarna, snerist vindur til norðaustanáttar og
svalur andvari blés inn á flóann. Allir
höfðu ákveðið að skipið sigldi á land svo
fljótt sem byr yrði hagstæður til þess, og
Young bjó nú allt undir þessa stuttu og síð-
ustu ferð Bounty. Christian, sem hafði verið
í landi um nóttina, kom um borð. Flestar
konurnar voru þar líka, og uppreisnar-
mennirnir stóðu hver á sínum stað, biðu
eftir skipunum og töluðu saman í hálfum
hljóðum. Christian klifraði inn yfir borð-
stokkinn, leit hvatlega í kringum sig og
gekk að stýrinu.
— Þetta getur ekki verið betra, sagði
hann. — Hér er allt með kyrrum kjörum,
er það ekki?
— Já, eins og stendur, svaraði Young.
— Allt verður komið í land, áður en Mills
kemur með einhverja af sínum vitlausu
hugmyndum. Eg hef látið Martin vinna
hérna fyrir aftan hjá mér, þangað til fyrir
stuttu síðan.
— Tilbúnir við seglin, kallaði Christian.
— Já, herra.
— Dragið upp stórseglið.
Sjómennirnir við skipsvinduna unnu í
ákafa, svo að svitinn bogaði niður sól-
brennd bök þeirra. Þær af konunum, sem
sterkastar voru, hjálpuðu þeim við þetta
verk, en hinar hjálpuðu til að draga upp
framseglið.
Yindurinn fyllti seglin og skipið snerist
hægt undan. Hægt og rólega seig það í átt-
ina til strandarinnar meðan akkerisfestarn-
ar runnu út.
Staðurinn, þar sem ákveðið var að renna
skipinu á land, var vinstra megin við fló-
ann. Christian fékk nú Young stýrið og fór
sjálfur fram á skipið, til þess að segja fyrir
um stefnuna. Þetta var örlagaþrungið
augnablik fyrir alla skipshöfnina á Bounty.
Menn og konur hölluðu sér út yfir borð-
stokkinn og horfðu niður í sjóinn, sem
stöðugt varð grynnri og grynnri. Martin,
Mc Coy og Quintal stóðu saman bakborðs-
megin.
Martin hristi höfuðið. — Takið eftir því,
sem eg segi félagar. Við munum alltaf iðr-
ast þessa dags.
Quintal sló á öxl honum. — Stökktu út-
byrðis Isaac og syntu aftur til Tahiti, ef það
er áform þitt. Eg er á þeirri skoðun að við
eigum að vera hér.
-—Já. Það var létt að sannfæra þig Quin-
tal, svaraði Martin. — Þetta var það bezta,
sem við gátum gert, er það ekki? Hugsið
ykkur öll þau ár, sem eru framundan . • • ■
Guð hjálpi okkur, nú tekur skipið niðri.
Skipið var ennþá um það bil mílufjórð-
ung frá ströndinni, en kjölur þess straukst
með botninum. Klappirnar sáust greini-
lega, en ennþá var svo djúpt, að kjölurinn