Nýjar kvöldvökur - 01.01.1955, Side 53

N. Kv.
PITCAIRN-EYJAN
45
aðeins snerti þær. Eftir nokkrar sekúndur
var það laust aftur. En síðasta stundin var
komin. Skipið tók niðri á tveimur klöpp-
um, sem voru um það bil fjóra faðma hvor
frá annari. Augnabliki síðar rann það upp
á klöpp. Það lyftist upp að framan og seig
síðan þungt niður á klöppina.
Skipið tók nú niðri bæði aftan og fram-
an, en er alda reið undir það þokaðist það
nokkuð áfram. Á næsta augnabliki lyftist
það upp 2—3 fet að framan og sat fast.
Oldurnar brutu á því, svo að löðrið gekk
yfir þilfarið, en fengu ekki þokað því úr
stað.
Engan tíma mátti missa, því nú reið á
að bjarga sem mestu að hægt var úr skip-
inu. Klöppin, sem skipið stóð á, var um það
bil 40 metra frá landi í skjóli við suð-
austur-strönd flóans. Tveir kaðlar voru
festir við framstafn skipsins, og róið í
land og bundnir við tré á ströndinni. Skipið
stóð nær því rétt en hallaðist þó örlítið á
stjórnborða.
Christian, sem var þess fullviss, að hann
hafði rennt skipinu á land á þeim bezta
stað, sem völ var á, skipaði nú ölhtm til
starfa við að flytja í land allt nothæft úr
því.
Næstu viku höfðu allir nóg að gera.
Siglutrén voru feld og flutt í land, þar sem
átti að saga þau niður og byggja úr þeim
hús. Flestir karlmennirnir unnu um borð í
skipinu og konurnar, sem voru ágætlega
sjmdar, bjálpuðu til að fleyta timbrinu í
gegnum brimgarðinn. Fjöruborðið, þar sem
þeir lentu, var svo lítið, að miklum erfið-
leikum var bundið að bjarga timbrinu und-
an sjónum. Allir voru á einu máli um það,
að verkinu þyrfti að hraða, eins og hægt
v*ri, og unnu kappsamlega. Sem betur fór
var hin breytta vindstaða ekki fyrirboði
óveðurs. Veðrið var kyrrt og lítið brim við
ströndina.
Að lokum var svo komið að megnið af
því, sem nothæft var úr skipinu var komið
á land. Þegar verkinu var nær því lokið,
tóku allir sér eins dags hvíld og í fyrsta
skipið síðan Bounty fór frá Englandi, var
enginn maður um borð í skipinu.
Nógur fiskur hafði verið veiddur um
morguninn, og úr honum ásamt ferskum
ávöxtum, sem blökkumennirnir höfðu safn-
að, var tilreidd betri máltíð en skipshöfnin
hafði nokkurn tímann fengið, síðan hún fór
frá Tahiti. Aldrei áður hafði öll skipshöfn-
in setið sameiginlega að snæðingi, en það
var eins og einhver drungi hvíldi yfir öll-
um. Christian og Young reyndu að lífga þá
upp, en það bar engan árangur, svo að allir
borðuðu þegjandi. Samkvæmt venju Tahiti-
búa byrjuðu konurnar ekki að borða fyrr
en karlmennirnir höfðu matast. Þegar karl-
mennirnir voru orðnir mettir stóðu þeir
upp og lögðust til hvíldar í forsælunni.
Nokkrir þeirra sofnuðu, en aðrir röbbuðu
saman um heima og geima. Síðari hluta
dags fóru þeir Martin, Mills og Mc Coy,
sem hingað til höfðu séð lítið af eynni, í
rannsóknarferð undir leiðsögn Alexanders
Smith. Með erfiðismunum ruddu þeir sér
leið gegnum skógarþykknið og komust að
lokum niður í botn dalsins. Það leið góð
stund þar til þeir komust upp á ásinn, þar
sem þeir höfðu útsýn yfir vesturhluta eyj-
arinnar. Andvarinn var svalandi þar uppi,
svo að þeir komu sér fyrir í forsælu á stað,
þar sem grænt landið blasti við sjónum
þeirra. Ekkert hljóð heyrðist nema andar-
dráttur þeirra og þyturinn í trjánum fyrir
ofan þá.
Mills horfði þungur á brún á skógar-
kjarrið fyrir neðan þá.
— Þetta er þá staðurinn, sem Christian