Vetrarbrautin - 01.01.1907, Síða 22

20
Líí með lofn-afli
gaf þeim leik í tafli,
unz ánægju hreldi
ótti með kveldi.
Faðmar hann hana
í hljómi draum-svana,
og brosandi sofnar.
er sólskin dofnar.
Birtast tröllin
— bylur fjallshöllin, —
skessurnar ganga
í skdtann ianga.
önnur vekur Hlina
sem hjartkær vina,
með ástina heita,
er hann vill neyta.
Benda hendur:
,Á beðnum stendur:
Rekkja mín renni,
ræð jeg henni."
„Dýi'aveiði’ um dranga,
er um daga langa,
og fuglar á fjöllum
eru oss frjálsir, tröllum.
„Og kallarðu’ ei snilli:
við köstum á milli,
fjöreggi beggja,
— flmleg hvor-tveggja."
Með sólar ár-skini,
þegar sofnar Hlini,
kveðja tröilin?
titrar berghöllin.
„Vel sje vini!
Vaknaðu Hlini!
Syngið ársvanir
söngvi vanir “
Við hljómsins undur
hverfur draum-blundur
— Leiði nú lánsgyðja
lofðungs niðja. —
„Sigra máttu tröllin,"
segir hring-þöllin.
„fjöregg beggja,
skaltu fleini leggja."
„Hend það á flugi,
hitt! svo að dugi;
ef fatast skolið,
er þitt fjörið þrotið. “
Þykir snjall svanni
siklingsmanni. —
„Rekkja mín renni!
Ræð jeg henDÍ.“
Rekkjan er runnin
— sú er rauniu unnin
klýfur gust móti,
eins og gandreið þjóti.