Vetrarbrautin - 01.01.1907, Blaðsíða 33

31
Þegar mabur hefur augun af þeim, snúa þær óbara
við manni bakinu.*'
,,Þú ert s'hvirðilogur þorpari, Don Garizia! og’Mer-
cedes hatar þig. Ást hennar mun fylgja mjer í gröfina
þótt jeg deyi.“
„Yður skjátlast, Don A»tonio! — Jeg vil að vísu
ekki segja, að hún tæki mjer með opnum örmum, en
ekki ijet hún mig þó lengi ganga eptir sjer, af því með'
fram, að hún var neydd til þess, einmitt til þess að
bjarga lífl föður síns.“
„Guð minii góður! — að jeg skuli lifa þetta!“
hrópaði veslings Antonio, sem nú gat ekki framar efast
um að Don Alvarez sagði satt.
„Sýnist þjer það ekki líka sanngjarnt, Don Antonio,
að stjórnin að launum fyrir langa og dyggva þjónustu
hefur geflð mjer allar yndisfögru jarðeignirnar yðar
við Almeida. Víðsýnið þaðan er svo yndislegt á björtu
sumarkvöldunum og alt er þar unaður og alsæla. Þar
ætla jeg að una mjer og eyða hveitibi-auðsdögunum hjá
Mercedes hinni fögru og þar ætium við að dvelja þegar
sumarið er heitast. — Vertu sseli, eða rjettara sagt:
dey þú sæll, Don Antonio!"
Að svo mæltu gekk Alvarez höfuðsmaður út úr
fangelsinu og bar höfuðið hátt.
„Farðu margbölvaður til eiliíðar! Hefnd drottins
hitti þig!“ hrópaði Antonio á eptir honum, og hnje i
sömu svipan örmagna og grátandi á gólflð. Sorgin og
reiðin var honum ofraun.
Árangurslaust reyndu fjelagar hans að hugga hann,
— hann var óhuggandi.
Loksins leið að kvöldi.
Pfnto fangavörður kom inn og í för með honum