Vetrarbrautin - 01.01.1907, Síða 46

Smaladrengurinn.
Sjer á fætur flýtir litli smalinn,
— fögur sólin litur on’i dalinn —
biður mömmu um bætur fyrir skóna,
og bláa sokka’ er Stína var að prjóna.
Mamraa vefur hlýjan klút að hálsi;
— hjalar úti svalablærinn frjálsi;
til fjalla syngur sólskríkjunnar tunga
söngljóð fyiir smalapiltinn unga.
Dreng er fengið nesti til að neyta;
— nú er búið mjólkurfjeð að hreyta;
hleypt er út, að heiman ev hann genginn
— hundur tryggur eltir smaladrenginn.
Ljómar sund og sumarskrýddur balinn,
— sólin blessuð lítur yflr dalinn;
kveður lind, og kvakar fuglsins tunga;
kyssir golan smalapiltinn unga.
Þarna’ á hann að dvelja allan daginn,
— er dúnalognið jafnar gullinn sæinn —
upp í hlíð, hjá ám, með tryggum rakka,
— og eins, er veðrin hlaða skýja-bakka.
Möig er töfin, margt er þreytusporið,
— miklu betra’ að leika sjer um vorið,
en elta kindur upp unr fjalla-geima,
er aðrir krakkar fá að stökkva heima.