Vetrarbrautin - 01.01.1907, Síða 57

55
þá iða lOndin í logastraum,
og ljúfum hjarta mitt fagDar draum
upp viö fjöllin.
Svo kom nú, ástvinur kær, til mín
,:, upp til fjalla! ,:,
Jeg lengi sáran hef saknab þín
,:, upp til fjaila. ,:,
Og dvel þú hjá mjer, unz dagur skín,
þá deyr i brjósti mjer sorgin mín
upp til fjalla! ,:,
Ouém. Guðmundsson.
Fiðrildið.
Það flögraði glatt, það suöaði sætt
um sólskins-bi ekkurnar,
og mansöng opt og einatt kvað
við engjarósirnar.
Það kyssti blóm, en sætan saug
þeim safann úr um leið,
og óðar flaug t.i! annars burt,
sein örlög sömu beið.
Það hitti loksins lítið blóm,
sem lifði’ í skugga-ró,
í kossi úr því eitur saug
og upp það flaug — og dó!
Guðm. Guðmundsson.