Vetrarbrautin - 01.01.1907, Qupperneq 66

64
“ Einhverju sinni gekk Vjebjörn með unnustu 'sinni
út A Súðavikurhlið og gizkaði bóndi á, að hann ætlaði
að hlaupa á brott með hana. Hjet hann'nú á hús1
karla sína að veita þeim eptirför. Þeir brugðu skjótt
við og hrunóu fram skipi áttæru og reru út með
hlíðinni. En er þeir höfðu róið um stúnd sáu þeir
hvar Vjebjörn og bóndadóttirin sátu saman undir kletti
einum, scm skilur lönd milli Arnardals og Súðavíkur,
Klettur þessi er skammt frá sjó, kippkorn fyrir innan
svo nefnda Götu, og heflr veiið nefndur Brúðhamar
síðan. Þegar Vjebjörn sá, að honum var veitt eptir-
för, skildi hann við unnustu sína. Hjelt hún heim-
leíðis aptur, en hann hljóp út og upp hliðina. Húsi
kailarnir ientu skipinu i vogi einum þar fyrir utan og
gengu á land. Þegar Tjebjörn sá það, gekk hann að
steini einum stórum háti uppi í hlíðinni og velti hon'
um niður og hugði að láta hann hitta skipið, en er
steinninn kom niður að voginum, staðnæmdist hann og
stendur þar enn í dag, en vogurinn ter nefndur Vje^
bjarnarvogur síðan.
Vjebjörn hljóp nú út, hlíðina, út fyrir ArnarneS’
hamai' og lagðist þaðan til sunds frá eyri þeini, sem
síðan er kölluð Vjebjarnareyri, eða optar í daglegu
taii Bjarnareyri. Synti Vjebjörn nú norður Djúp. —
Þegar húskarlainir sáu það, hrundu þeir fram bátnum
og reru á eptir honum. Þeir náðu honum svo norður
undir Núpi, utanvert við Snæfjallaströnd; fóru þeir þar
á land með hann og drápu hann. Heitir núpurinn
síðan Vjebjarnarnúpur, en er venjulega nefndur Bjarnar-
núpur.
[Handr. M. Hj. M.j