Vetrarbrautin - 01.01.1907, Qupperneq 69

Skrítlur.
Maður einri, som mœtti atúlku á götu úti, yar sto djarfir að
yíkja sjer að henni og kyssa hana.
„Herra minn!“ hrópaði stúlkan utan við sig af reiði. „Er-
uð þjer vitlaus, við höfum aldrei sjest fyr.“
„Fröken!“ sagði maðurinn auðmjúklega. „Þjer yorðið að
fyrirgefa mjcr í þotta skipti. Jeg yeðjaði nefnilega við vin
minn í gœr um að jeg skyldi kyssa fallegustu stúlkuna í bæn*
um hvenær sem jeg mætti henni á götu.'
Stúlkan brosti ánægjulega. Það var auðheyrt, að henn
var runnin reiðin. „í þetta sinn skal jeg fyrirgeta yður,“
sagði hún, „en þjer megið aldrei gera það aptur.“
* - *
h. • ■
Hann: „Pú hefir giptBt mjer að eins vegna peninganna
minna.“
H ú n : „Já, það viðurkenni jeg. En þú gipt'st mjer
vegna fegurðar minnar.“
Hann: „Já, og nú er hvorttveggja horfið."
*
* *
H a n n (eftir að hún liefir sagt „já“ við bónorðinu): „Og
þú segir að þú hafir aldrei vorið trúlofuð áður?“
H ú n : „Já,“
“Hiiin: „En hvornig getur staðið á því, — jeg hjolt að
allar ungar stúlkur trúlofuðust að minnsta kosti tvisvar eða
þrisvar sinnum áður en þær gipt,ust.“
Hún: „Já, það geri jeg nú líklega líka. En r,jáðu til
það hcfir enginn boðið min fyrri.“
1* * *
Maður nokkur sem hafði farið í þrjár sölubúðir varð þass
var þegar hann kom hoim, að hann hafði týnt regnhlífinni
sinni. Hann sneri þegar við og fór í búðirnar til að spyrja
eptir lienni. í fyrstu og annari búðinni fjekk hann það svar
að enginn hefði þar orðið honnar var. í þriðju búðinni fannst
regnhlífin og fjekk haun hana þcgar hann spurði eptir henni,
Maðurinn var svo frá sjer numinn af þakklátsemi, að liann