Sjómannadagsblaðið - 04.06.1961, Blaðsíða 58

hafði, og bað þá að sjá um, að lækn-
ir yrði sóttur. Eg gekk að deyjandi
manninum.
Wei Sang, sagði ég með hægð. —
Hann hreyfði sig örlítið, stundi af
veikum burðum, en lauk ekki upp
augunum.
Wei Sang, sagði ég aftur. Heyrirðu
ekki í mér? Það er ég Norðmaður-
inn, sem ávarpar þig. •
Það fór kippur um náfölt andlit
hans. Síðan leit hann á mig án þess
að segja nokkuð. Það var hitagljái
í augunum —. Smám saman virtist
hann koma til sjálfs sín. Ég tyllti mér
hjá honum og tók í hönd hans.
Wei Sang, þekkirðu mig? Hann
kinkaði kolli af veikum mætti.
Ég skýrði fyrir honum í stuttu
máli, hvernig háttað væri kynnum
mínum af „Ynez” og gerði honum
skiljanlegt, að ég væri grunaður um
að eiga sök á því, að hann féll á þil-
farið.
I káetunni var grafarþögn. Ljósið
á luktinni blakti örlítið og skugg-
arnir brugðu á leik. Einhver hlutur
við niðurganginn í káetuna hentist
að veggnum í hvert sinn, sem bátur-
inn hreyfðist. Það var draugalegt
hljóð.
Tíminn leið, mér virtist hvert and-
artak sem eilífð. Ég beið í ofvæni.
Wei Sang reyndi af veikum burð-
um að rísa upp við dogg og mæla
í hálfum hljóðum. Stúlka, sem komið
hafði niður í káetuna, vék sér að
honum, studdi hann og þurrkaði við
og við blóðið, sem vætlaði úr munni
hans. Hann svarað,i mér á sinni
bjöguðu ensku:
— No, no, you not Galu.
Wei Sang greindi frá eftirfarandi,
sem lögregluþjónn ritaði orðrétt nið-
ur. En oft varð hlé á frásögn hans
og röddin varð sífellt lægri.
— Það var Galu, sem hreyfði fæt-
ur mínar. Þessi ókunni maður hefur
ekkert gert á hluta minn. Eitt sinn
skal hver deyja. Ég er orðinn gam-
all, ég dey og það er vel. Ég var á
„Ynez” og þá sá ég Galu, það eru
mörg ár síðan. Ég var tældur til að
vinna í áburðarnámum á Chinhas-
eyjum eins og svo margir aðrir land-
ar mínir. Okkur var lofað háum
launum, en sviknir um þau. Með-
ferðin á okkur var verri en á þræl-
um, verri en á skepnum. Okkar hlut-
skipti var hungur og hýðing og
óbærilega erfitt starf.
Nótt eina réðumst við sex saman
að tveimur varðmönnum og drápum
þá. Síðan strukum við á burt á fleka.
Hann bar hratt frá eyjunni fyrir
straumi og vindi. Ekki veit ég, hvort
okkur var veitt eftirför. Við vorum
matarlausir, vatnslausir, það eina
sem við lögðum okkur til munns var
rekþang. Síðan liðu margir dagar,
félagar mínir dóu hver á fætur öðr-
um. Við hentum þeim í hafið. Ég
drakk blóðið úr þeim síðasta áður
en ég velti honum með veikum burð-
um út af flekanum. Ég var að því
kominn að sturlast. Hákarlarnir yf-
irgáfu ekki flekann, þeir urðu aldrei
mettir — þeir biðu eftir mér —
einni máltíð í viðbót.
Skipverjar á „Ynez” komu auga
á flekann og hirtu mig af honum.
Ég náði mér skjótt, varð matsveinn
þar um borð og' í heilt ár lék gæfan
við mig. Þá var það, að Galu birtist
okkur. Nóttina, sem hið brennandi
skip fór fram hjá okkur, sá ég tvo
menn standa þar um borð og veifa
til mín, það voru varðmennirnir,
sem ég ásamt félögum mínum, hafði
myrt. Ég sá ekki eftir þeim verkn-
aði, en nú skildi ég, hvers vegna
Galu hafði gert vart við sig. Frá
þessari stundu var ég við öllu búinn.
Þegar jarðskjálftinn varð og haf-
ið reis eins og himinglæfa, sökk
„Ynez”, en skaut aftur upp mikið
brotið. Ég komst einn af af áhöfn-
inni. Menn, sem reru um þessar
slóðir í björgunarbát til þess að vita
hvort þeir fyndu ekki einhverja lífs
af áhöfnum hinna mörgu skipa, sem
fórust, rákust á mig nær dauða en
lífi fljótandi á stöng. Skipið, sem ég
var fluttur um borð í, átti að fara til
San Francisco og síðan til Kína. Ég
fékk að fljóta með, og þannig atvik-
aðist það, að ég komst heim aftur.
Ég hef alltaf haldið, að „Ynez”
hefði einhvers staðar borið að landi
og brotnað í spón, eða verið höggvin
í eld. Þess vegna var það, þegar þú
— nú leit Wei Sang til mín og reyndi
að brosa — sagðir mér frá hlutum,
sem ég hélt mig vita eina um, að ég
sá tvímenningana um borð í Galu
veifa til mín. Og nú kemst ég ekki
hjá því að hlýða — ég fer í friði.
Wei Sang hefur átt hlut í manndrápi,
en Wei Sang hefur aldrei borið hat-
urs- eða fólskuhug til nokkurs
manns. Galu verður á vegi allra.
Fyrr eða síðar verða allir að gera
reikningum sínum skil hinzta sinni.
Síðustu setninguna gat ég trauðla
heyrt. Hendur hans, sem höfðu
hreyfzt með kippum, sigu aflvana
niður. Nokkrum mínútum síðar kom
læknirinn. En þá hafði Wei Sang
gefið upp öndina, og ég var frjáls
maður á ný.
Við urðum samferða í land, lækn-
irinn og ég. Ur bátnum og upp á
bryggjuna lágu þunnar fjalir og mér
fannst sem ég færi yfir hyldýpi, er
skildi líf og dauða.
Dagur var að kvöldi kominn og
Shanghai var sem ljóshaf. I engri
milljónaborg Austurlanda eru jafn-
mörg auglýsingaljós, hvergi eins
margir búðargluggar, götuljós né
sporvagnar. Við fórum yfir hina
breiðu „Garðbrú”, beygðum yfir á
The Bund og gengum síðan upp al-
lýsta Nankinggötu — ævintýragötu
Shanghaiborgar, að minnsta kosti á
árunum milli heimstyrjalda. Alls
staðar var iða af lífi, allra þjóða
menn voru þar á kreiki. En einnig
í þessari borg var skammt á milli
mestu auðlegðar og' sárustu fátækt-
ar og eymdar.
Við snerum við og borðuðum mið-
dagsverð í Cathay Hotel. Eftir að
hafa drukkið kaffið, settumst við úti
á svalir og athuguðum hringiðuna á
fljótinu og The Bund — allt iðaði
af lífi. Nóttin var austurlenzk, yfir
okkur hvelfdist geislandi stjörnu-
himinn, allt var þrungið dulúð —
það var sem ævintýri úr þúsund
og einni nótt.
Viðræðunum sleit eins og af sjálf-
um sér. Ég var dálítið annars hugar
— átti erfitt með að hætta að hugsa
um það, sem gerzt hafði síðustu
sundirnar. Ég hugsaði um Wei Sang,
um það sem nefnt er örlög, um tafl-
leik lífsins, þar sem hver maður
leggur við lff sitt og gæfu.
42 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ