Sjómannadagsblaðið - 03.06.1962, Blaðsíða 34

Ef þetta var rétt, hafði hér farizt nær
sex sinnum fleira fólk heldur en í
Titanicslysinu mikla 1912!
Hitt fólkið fær ekki heldur trúað.
Fólkið, sem lagði af stað með bjart-
ar vonir í brjósti, en hefur nú misst
fjölskyldur sínar og vini á svo
hörmulegan hátt. Þessi sundurleiti
hópur er sinnulaus af sorg. Fólkið
megnar ekki einu sinni að svala sér
í gráti — og það gerir harm þess enn-
þá átakanlegri.
Flestir eru sendir í burtu með
kvöldlestinni — á þriðja farrými.
Það eru húsnæðisvandræði í Sassn-
itz og erfitt að skjóta skjólshúsi yfir
svo margt aðkomufólk. Menn mót-
mæla ekki, enda þótt sjá megi á svip
margra, að þeir kysu heldur að bíða
hér — bíða, í þeirri veiku von, að
fá að sjá eitthvað af horfnum ætt-
ingjum koma af hafi.
Ég dvel hér til morguns. Þá hefur
fengizt nokkurn veginn örugg stað-
festing á fregnunum daginn áður.
Aðeins 800, í hæsta lagi höfðu kom-
izt af. Fleiri fundust ekki — hvergi.
Samt doka ég dálítið við. Hér er
einnig litla telpan, sem var með mér
í björgunarbátnum. Ég mæti henni
hér og hvar á götum bæjarins, og
enn spyr hún:
„Wo ist meine Mutter, Herr Dokt-
or? . . . . Wo ist meine Mutter . . .
Ekkert svar . . . aðeins vindurinn
— bitur, nístandi hafgolan, sem blæs
inn yfir ströndina utan af köldu
Eystrasalti.
Það var ekki botnlanginn, ungfrú Stína.
40 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ

t VjWi;; rmhHhí nHnHf IS® ,
Minjagripaveiðar
Uppstoppaðir krókódílar af minni gerðum, eru nokkuð algeng fyrirbæri sem minja-
gripir sjómanna og ferðamanna víðsvegar um heim. Sumum kynni að kona það
skringilega fyrir sjónir, hvernig farið sé að ]>ví að ná þessum „skemmtilegu dýrum“.
Eftirfarandi frásögn er tekin úr sænska „Sjömannen“ um þessar veiðar.
Það eru til margar veiðiaðferðir við Krókódíla og sú algengasta er að skjóta þá, en
af því næst ekki annar árangur en að drepa þá, því í flestum tilfellum sekkur hann þá
til botns og sést ekki aftur. Öruggasta aðferðin er að veiða þá með línu, og stórum
krók, sem beitt er á með apa, hænsni eða öðrum kjötbitum. Þessi aðferð er að mestu
notuð meðal fólks í þorpum Malaya, þegar þeir þurfa að leggja til atlögu við stóra
mannætu krókódíla, er gera árásir á þorpin.
En sú aðferðin sem mestur veiðispenningur fylgir, er hinsvegar að skjóta þá með
spjóti við blysljós að næturlagi. Sá útbúnaður sem þarf til slíkra veiða er, liðlegur
en sterkur bátur, nokkrar bambusstangir 4 til 5 metra langai-, 100 til 150 metra Iöng,
sterk hamplína og nokkrir spjótsoddar. Ennfremur verður að hafa verulega góðan
ljóslampa, sem getur kastað skuggalausum ljósgeisla ca. 60 til 70 metra. Slíkur lampi
er hafður á enni sér eins og námulampi.
Veiði með spjótum er aðeins hægt að nota við lágsævi og þegar ekki er tungskin, en
slík aðferð krefst einnig mikillar þolinmæði. Það verður að fara á veiðisvæðið strax
þegar kvöldar, og strax þegar myrkrið er skollið á, er byrjað að láta ljósglampann leika
um yfirborðið. Þegar krókódíll kemur í yfirborðið má marka það af endurskini ljóss-
ins úr augum hans, sem lýsa rauðglóandi í myrkrinu.
Sti-ax þegar veiðimaðurinn hefir kastað spjótinu á háls dýrsins, verður ofsalegur
gauragangm-. Krókódíllinn ryðst út á djúpt vatn, hamplínan rennur á ofsahraða út
úr batklussnu, og ef um stóra skepnu er að ræða, dregur hún bátinn á eftir sér eins
vegu. En smátt og smátt dregur af honum máttinn og þá er um að gera að þreyta
hann og draga að sér eins og við stóran fisk. Hættulegasta augablikið er, þegar krókó-
díllinn fer að nálgast bátinn, því að þá reynir hann að bíta allt og alla sem hann nær
til. Það er því um að gera að koma sem allra fyrst snöru utan um gin lians og herða
vel að, og draga hann síðan upp í bátinn. Fjöldi malajiskra krókódíla veiðimanna eru
svo leiknir, að þeir geta veitt minn krókódíla með berum höndum.