Sjómannadagsblaðið - 03.06.1962, Síða 76

fara í tonnið, og 16 tonn af saltfiski,
bessum, sem við tökum hausinn af
og hrygginn úr, hlaðast upp í lest-
inni á einum 6 klukkutímum.
Meistarinn kemur upp. Hann er
skítugur upp fyrir haus, einn af þeim
sem ekki finnast nema fá eintök af
lengur. Hann byrjar nefnilega að
vinna á morgnana áður en jafnvel
múkkarnir vakna.
„Heldurðu að það fari ekki að
glóra í hann?“ spyr hann mig, og á
við þokuna. Ég yppi öxlum og tauta
eitthvað um, að hann glóri þegar
hann létti. Þetta er nefnilega áður
en danskurinn fór að senda veður
um Godthaab radio, og áður en ég
var búinn að læra á nojarann á
stuttbylgjunni. I Prins Christiansund
töluðu þeir bara um þokubakka,
hvað sem það nú er, þessi var a. m.
k. búinn að vera glórulaus í viku.
Sjórinn er sléttur og málmgljáandi
þegar ég kem út á dekkið, „Fiska-
nes“ er horfið í mygluna, en yzt á
þessum 4—500 metra radius, sem er
sjónmálsfær, glittir í blálýsandi jaka-
borg, og smájakar eru hér og þar. I
brúnni set ég dýptarmælinn í gang,
hreinsa skít af pennanum og hendi
ónýtum pappír út um gluggann í
sjóinn. Kallinn geispar mér til sam-
lætis, kokkurinn hefur komið með
hreina könnu, og við fáum okkur
meira af hálfvolgu kaffi.
Kallinn fer í skitna úlpu, og segist
ætla að taka í nokkrar kríulappir í
afturvængnum á stjór, og biður mig
að passa að við rekum okkur ekki á
Þjóðleikhúsið. Hann meinar ísborg-
ina. Ég sezt á bikkjuna, en það er
nokkurs konar barstóll, í þeirri hæð
að maður getur haft nefið út um
gluggann, það er hrákalt á nefið, og
maður reykir sígarettur, sem smakk-
ast ekki eins og á bamum í Naust-
inu. Um það bil sem skipað er farið
að nálgast aðgöngumiðasölu Þjóð-
leikhússins, set ég á hæga ferð, og
beygi því rólega í bak, og slæ svo
af aftur. Einhver af dekkinu kvartar
yfir að engin músik sé í hátalaranum
og ég fer inn og reyni að laga þessa
ósvinnu, vel vitandi, að engin músik
er finnanleg á þessum tíma sólar-
hringsins. Hristi hausinn framan í
strákana, sem segja ekkert, og gái
ofan í radarinn, hvort ég sé á leið
með að renna kannske á „Fiskanes-
ið“, en það er í skikkanlegri fjar-
lægð. Klukkan hálf ellefu kemur
kallinn upp, og er kalt á lúkunum,
ég fer aftur í eftir kaffi handa okkur.
Eftir að hafa drukkið enn nokkur
gallon af þessari guðaveig, fer ég
inn, fleygi úlpunni, og skríð undir
sængina, gallabuxur og allt saman.
Messastrákurinn hefur gleymt að
búa um í morgun, enda ekki að
undra, sú tegund sjómennsku að
hafa þjóna fyrir það sem kallað er
yfirmannalið á togara, hefur enn
ekki verið innleidd. Svo sofnar mað-
ur, dreymir rjúkandi steik heima
hjá mömmu eða kannske smákelerí
82 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ