Sjómannadagsblaðið - 03.06.1962, Side 77

við einhvern, sem maður hefur ekki
séð í marga mánuði, og vaknar svo
við að kallinn stingur inn höfðinu og
tilkynnir að klukkan sé kortér yfir
ellefu, eins og hún hefur orðið á
sama tíma í ótal gengna morgna.
Nú býr maður um, vefur lakinu
um sængina og treður öllu í skotið
til fóta á bekknum. Eg þykist hafa
greint, að kallinn segði „sama og síð-
ast“, og til tilbreytingar hef ég út-
sendinguna í því formi, enda má alls
ekki senda nema það sem kallinn
segir, þó svo maður fái kannske ekki
annað hjá honum en t. d. „allt í heit-
asta helv....“, sem getur vel skeð,
þegar dræsurnar hanga flengrifnar
á síðunni, eða allt kemur upp öfugt
og saman snúið. Sumir eru ákaflega
nægjusamir, láta heita gott að senda
bara að þeir liggi „með bæði á spít-
alanum“, sem þýðir að bæði trollin
séu í því ástandi að ekki sé hægt að
kasta. En bæði ég og fleiri erum
búnir að senda og taka á móti ýmsu
kyndugu um dagana, eins og þegar
„Keflvíkingur“ sendi út „eitt hol yfir
Ingólfshöfða, 2 pokar.“ Og næsta
skip var fljótt að taka við sér, og
spurði um hæl: „Vxnslamlegast, í
hvaða hæð varstu?“ Eða Þegar „ís-
ólfur“ sendi á stafacoda nokkuð, sem
í þýðingunni varð „hula-hula‘ bom
bom.‘, I þetta skipti er tíminn ákaf-
lega litauðugur, aðeins einn farinn
að kasta, og eftir að hafa skilað bók-
inni til yfirvaldsins, skiptir maður á
náttjakkanum og óhreinni vinnu-
skyrtu, og victorypeysu utan yfir.
Maður tyllir fleiri hámálum í lubb-
ann, sem er orðinn grámaður af salti,
árangur þess að hafa heitið að þvo
hann ekki fyrr en komin væru 300
tonn, og síðan reynir maður með ab-
strakt loftnetstengingum, er fá klef-
ann til að líta út eins og víravirki,
að fá eitthvað annað en öskur og
urg, þar sem maður er vanur að
finna „Utvarp Reykjavík" á móttak-
aranum, þegar maður er inni í Faxa-
flóa. Arangurinn er geigvænlega lít-
ill, en eftir að hafa legið með eyrað
eins nálægt Jóni Múla og hægt er í
þessari fjarlægð, og heyrt einhvern
ávæning af öllu því, sem fólkið ætl-
aði að skemmta sér við heima 17.
júní, stillti maður á morgunútvai-p
Grænlendinga, þar sem Erla Þor-
steinsdóttir virðist ofarlega á vin-
sældalista um þessar mundir, og
olnbogaði sig síðan milli slorugra og
hreinna stakka aftur í borðsal.
Það voru fiskbollur í tómat, ekki
karry, svo líklega hefur verið annað
hvort fimmtudagur eða þriðjudagur,
það ruglaði mann nefnilega stundum
þetta með tómatinn og karryið. Það
var verra, þegar kokkurinn skipti á
sunnudagslærinu og miðvikudags-
smásteikinni, og maður áttaði sig
ekki á að væri mið vika fyrr en um
kaffi, af því að þá vantaði kakóið.
Einn gleymdi jafnvel einu sinni að
senda konunni sinni afmælisskeyti
fyrir þessi uppátæki kokksins, um
að rugla fólk í dögunum. Maður gat
nefnilega ekkert áttað sig á súpunni.
Það var bara ein uppskrift til, og
þegar maður hefur borðað kjötsúpu
kvelds og morgna til margra ára,
getur maður jafnvel ruglazt á hádegi
og miðnætti, a. m. k. í skammdeginu.
Maður slafrar í sig tómatnum,
ásamt ýmislegri vizku viðstaddra,
um lengd á vírum í sjó, höfuðlínu-
leggi og fleira, og innan í þetta vefst
annað slagið kvennafarssaga úr
Grundarfirði, sem virðist þó hafa
skeð að mestu leyti bak við ein-
hverja hurð, fremur en í firðinum
sjálfum.
Einhver spyr, hvað hafi verið í
fréttunum, og ég segi að það hafi
verið mest 17. júní, engir brunar eða
dauðaslys, og þá er áhugi fólks fyrir
gamla landinu saddur í bili. Það er
farið að skarka á síðunni, og ég fer
upp og staldra við í brúnni. Hlera-
mennimir eru að lása í, skipið beyg-
ir allskarpt, og kallinn er með annað
augað á kompásnum og hitt á lóðn-
ingunum, sem koma fram eins og
slétt slæða á dýptarmælapappírnum,
ofan við botninn. Jafnframt hefur
hann ábyggilega eitthvert sérskyn
fyrir tíma og stefnu. .. ., vélsíminn
á stopp, stýrið beint í eldsnöggum
snúningi. ... höfuðið út í gluggann
.... „Slaka niður,“ kallar hann. . . .
hlerarnir skella í sjóinn, vélsíminn
slær á fulla ferð áfram, vírarnir
renna ýskrandi af spiltromlunum
og skipið nötrar af átaki.
„Hvar er „Fiskanesið“?“ spyr
kallinn út úr öðru munnvikinu til
mín og kallar í sömu andrá út um
gluggann: „Þrjú tuttugu og fimm á
síðu.“ Eg kíki ofan í radarinn, og
fræði kallinn á að það sé ýmislegt
fleira en „Fiskanesið“ á sjónum,
eitthvað tvennt framundan á stjór,
ca. míla í það. Hann bað mig að vera
kyrra við radarinn meðan hann
kasti, og ég segi honum afstöðuna
annað slagið. Annað er auðsýnilega
jaki, en hitt skip, sem ég aðgreini á
misturhala, sem myndast við hreyf-
ingu okkar og þess á skerminum.
Kallinn slær af, kallar „klárir“ og
messengerkrókurinn fellur af æfðu
handkasti yfir forvírinn, spilið hífir
á fullum dampi, og krókurinn kem-
ur upp með báða vírana í greip
sinni, og það er tekið í blökkina,
vélsíminn smellur á ferð, kallinn lít-
ur á klukkuna og bíður eftir merki
bátsmannsins um að trollið sé í
botni. Hann réttir sig upp, með aðra
höndina ennþá á vírnum og veifar
O. K., og kallinn kemur og lítur í
radarinn. Eg kveiki í sígarettu og
bíð í brúnni. Bæði fylgjumst við
með þykku svörtu toppunum, 'sem
ritast á dýptarmælinn, kallinn er
með annað augað á úrinu, og
maðurinn við blökkina stendur til-
búinn með útsláttarjárnið. Kokkur-
inn kemur með heitt kaffi, og lítur
upp fyrir gleraugun á mælinn.
„Ja, hvert í þreifandi,“ segir hann
og brosir, og kallinn hlær, lítur á
klukkuna, fær sér kaffi í könnu,
opnar brúardyrnar áður en hann
sýpur á henni, lítur á vírana, tekur
teyg og setur könnuna frá sér.
„Það er bezt að sprengja ekki
draslið.“ Stýrið snýst. ... „Lago“, út
um dyrnar, hendin á vélsímann og
blökkin opnast með skelli og spilið
byrjar að mala. Nákvæmlega 7 mín-
útur, og ég veit að gjaldeyrisforði
þjóðarbúsins er aukinn um slatta í
viðbót...., það er að segja, ef ekki
springur, þegar upp kemur. Vírarnir
eru strekktir, og standa næstum
beint út, öruggt merki um að holið
hefur ekki brugðizt, kalllinn skver-
ar ekki nema hálfhring, vélin fulla
ferð afturá eitt augnablik, síðan
stopp. Allir bíða með öndina í háls-
inum, það er næstum eitthvað hátíð-
legt við þessi augnablik, en við
þurftum ekki að halda andanum
lengi, áður en hlerarnir eru úr sjó
skýzt pokinn upp, langt úti í sjó, af
svo miklu afli, að maður grípur
andann á lofti, og svo heyrist eitt
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 83