Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 5

4
fálkann frá aS sofna, því liann var ungur
og átti aS temjast til veiSa. Tamningin á
rétt-vöndum fálka, byrjar á því að gjöra
liann undirgefinn meS hungri og vökum.
Heinz hafSi veriS fálkaveiSixnaSur greif-
ans, og hjá honum hafSi hann altaf haft
mikiS aS starfa. En nú liöfSu tímarnir
breyzt til batnaSar. Gamli greifinn veiddi
ekki framar, því í heilt ár hafSi hann hvílst
þögull og kyrlátur í líkkistu úr steini,
skreyttri merkisskjöldum. Og ekkjan hans,
hún frvi ASalheiSur, sat alla daga hjá
kastalaprestinum og hugsaSi ekkert um
veiSistörf.
í dag hlýtur húsfreyju kastalans aS hafa
leiðst bænirnar, því hún kom út úr her-
bergjum sínum og reikaSí xim vii'kíS. Söng-
ur veiSisveinsins, var geSfeld breyting frá
hinum nefhljóSaSa sálmasöng prestsins, og
liún gekk á röddina og fór inn í herbergi
fálkaveiSimannsins í turninum.
Heinz varS meir en lííiS forviSa, þegar
hann sá hina ski-autlegu hetðarkonu, meS
sorgarblæju og í gráum kjól, koma inn til
sín. Hann stóS á fætur og hneigði sig
djúpt. Hin demantskæru augu frú ASal-
heiSar, horfSu rannsakandi á hinn granna
vöxt ungmennisins, og svo brosti hún ynd-
islega, og Heinz sýndist bros hennar eins
bjart og geislar vorsólarinnar í maímánuði.
Hefðarkonan spurði margra spurninga um
fuglaveiSar meS fálkum og ýmislegt þar aS