Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 31

30
aS verSa trúr alt til dauSa, og samt afneit-
aóirSu honum þrisvar sinnum, þegar hann
var leiddur fram fyrir Kaífas? Svona var
þaó meS mig. Minstu þess líka, aS þegar
haninn galaSi, þá gekst þú út og grést
beisklega. Svona var þaS meS mig. —
Þú getur ekki neitaS mér um inngöngu!“
Og röddin innan viS hliSió þagSi.
Þá beið syndarinn litla stund, og byrjaSi
aftur aS berja, og baS aS hleypa sér inn í
ríki himnanna.
Og hann heyrSi aSra rödd fyrir innan
hliSiS, sem sagSi:
,,Hver er þessi maSur og hvernig var
breytni lians á jörSunni?“
Og rödd ákærarans las upp alt synda-
registur mannsins, en nefndi ekki eitt ein-
asta góSverk.
En raustin innan viS hliSiS sagói:
„FarSu héSan ! ASrir eins syndarar og
þú, geta ekki verið meS okkur í Paradís !“
Þá sagSi syndarinn :
„Herra, eg heyri raustu þína, en eg sé
þig eigi, og ekki heldur veit eg nafn þitt“.
Og röddin svaraSi:
„Eg er DavíS, konungur og spámaSur11.
En syndarinn örvænti ekki, og fór eigi
burtu frá hliSi himnaríkis, en sagSi :
,, Miskuna þig yfir mig DavíS konungur !
Minstu breiskleika mannsins og guSs misk-
unar. Guó elskaSi þig og hóf þig upp með-
al mannanna. Þú áttir alt: konungdóm,