Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 9

8
og aS eins stöku sinnum bárust honum frétt-
ir um glaSvœru skemtanirnar í kastalanum.
AS lokum kom sú frétt, sem var alt annaS
en þægileg fyrir vesalings Heinz. Frú AS-
alheiSur ætlaSi aS fara aS gifta sig aftur,
sagSi sagan, og fréttin hljómaSi eins og ná-
klukku-hringing í eyrum hins unga manns.
Heinz lokaSi dyrunum á húsi sínu, og
gekk á leiS til kastalans, muldrandi alls
konar munnsöfnuS milli tannanna, sem
liljóinaSi ólíkt fallegum bænum.
Þegar hann kom aS fjallsrótunum, þar
sem vegurinn lá í smá-bugSum upp til kast-
alans, heyrói hann hófaskelli og silfurskær-
an hlátur, sem skar hjarta hans eins og tví-
eggjaó sverS. NiSur götuna kom kastala
frúin á livíta reiShestinum sínum, og fríSur
heldri maður meS henni, ríkmannlega bú-
inn, ríSandi á hrafnsvörtum hesti og blíndi
hann stöSugt meS sindrandi augum á yndis-
legu konuna viS hliS sér.
Þá fanst unga skógarverSinum, sem hjarta
sitt myndi sprynga af harmi. En hann
náSi þó stjórn á sjálfum sér. Hann settist
á stein, eins og beiningamaSur, og þegar
glæsimaSurinn og kastalafrúin komu í ná-
munda, söng hann :
„Sólgeislar hátt upp á himninum sjást,
en hærra samt leitar hin dulda ást“.
Hinn drambsami riddari tók í taumana á
gæðingnum, benti á veiSimanninn með svip-
unni og spurSi frú Aðallieiói :