Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 12

11
liinar pínandi endurminningar aftur til baka
og þar auki hafSi hann fengiS höfuSverk.
Hann borgaSi reikning sinn og félaga síns,
kvaddi umferSa-lærisveininn í snatri og hélt
áfram leiSar sinnar.
,, Ó, hver getur gleymt!11 æpti hann og
barði hnefanum á enni sér. ,,Eg verS aS
finna lindina, því annars missi eg vitiS“.
Með fram veginum stóS hálfvisinn víSi-
runnur, og á honum sat hrafn, sem sneri
höfðinu aS hinum einmanalega vegfaranda
og horfSi á hann meS forvitnissvip.
„Vitrifugl!“ sagSi skógarbúinn viS hrafn-
inn. ,,Þú veist alt, sem sem skeSur á jörS-
unni; seg mér hvar óminnislindin rennur“.
,,Já, þaS vildi eg nú líka vita“, svaraSi
hrafninn, „því þá myndi eg sjálfur drekka
af henni. Eg vissi um svefnmúsabú, meS
sjö spikuöum grislingum í, en í gærdag,
þegar eg fór aS sjá hvernig blessuSum litlu
skepnunum liSi, þá var mörSurinn búinn aS
taka músabúiS í burtu frá mér, og ekki agn-
arögn eftir skilin. Og hvert sem eg fer síS-
an þá get eg um ekkert annaS hugsaS en tap
mitt. En í sannleika ! hver þekkir óminn-
isdrykkinn? BíSum nú rólegir. Veistu
nokkuS kunningi góSur! FarSu bara til
gömlu skógarkonunnar, hún er vitrari en
fólk er flest og þekkir kannske óminnisdrykk-
inn“. Því næst vísaSi hrafninn veiSimann-
inum veginn til gömlu skógarkonunnar, en