Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 6

5
lútandi, og þegar hún fór burtu, þá sendi
liún veiSimanninuin svo undarlegt augna-
tillit, aS hinn hugprúSi drengur kastaSi
höfSinu út á aSra hlióina, réít eins og lítil
fjórtán ára gömul stúlka.
Fárn dögum seinna bar þaS viS, aS frú
ASalheiSur reiS rít í iSgrænan skóginn á
livítum gæSingi. Nú var hún ekki í gráum
búningi, heldur í fagurgrænum floskjól, og
í stað ekkju-blæjunnar bar hún hatt á höfSi
úr savalaskinni meS hrokknum skrautf jöSr-
um. Á eftir henni reiS Heinz, ungi fálka-
veiSarinn, meS fálka á úlfliS sér, og augu
lians glöxnpuðu af ánægju.
Þau höfSu riSiS þannig góSan spöl, og
kastalaturninn var löngu horfinn sjónum
þeirra, bak viS hinar vítt-útbreiddu greinar
birkitrjánna. Þá leit frú ASalheiSur um
öxlsér og sagSi;
,,Ríddu viS hliS mér, Heinz“.
Og Heinz gjörSi þaS, sem hefSarkonan
skipaSi. Gatan var þröng, og reiSkjóll
greifafrúarinnar straukst um kné fálkaveiS-
arans. Þannig héldu þau áfram. ÞaS
skrjáfaSi mjúklega í trjáblöSunum, spör-
fuglarnir sungu, og öðru hverju hlupu lítil
slcógdýr yfir götuna. ViS og viS heyrSust
brestir frá brotnandi greinum, þegar hjart
dýrin þutu inni í skóginn, eSa vænjaþytur
fuglanna, sem stygSust og flugu upp. Svo
kom þögn aftur, og djúp kyrS færSist yfir
myrkviSinn. í annaS skipti leit hefSarfrií-