Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 39

38
andlitinu. Þa5 var eins og augu hans
stækkuSu og yrSu bjartari, og iim leiS og
hann tekur þétt í hendi hennar segir hann:
„FaSir-vor !“
Hún varó aftur þolgóS og róleg og bar
fram bænina.
„Fyrirgef css vorar skuldir, svo sem vér
og fyrirgefum vorum skuldunautum !“
mælti sjúklingurinn, starói á hana eitt
augnablik og andvarpaSi, og þegar hún
sagSi ,,amen“, var hann liSiS lík.
Hjúkrunarkonan fana friSinn streyma að
hjarta sér eftir líknarstarfiS.
Margar voru rósirnar, sem dóu, þegar hún
brendi bréfin, en rós kærleikans getur aldrei
dáió. Eiturloft hússins fylti hún ihn sínum,
og hinn deyjanda kvaddi hún meS liinni
sælu huggun fyrirgefningarinnar. Ekki
einungis ástina, sem hún bar til mannsins,
sem nú var genginn til hinstu hvíldar, held-
ur þá elsku, sem er öllu æSri — bróSurkær-
leikann himneska — flutti hún meS sér,
hvar sem hún fór til hinna líf-smáu og
visnuSu rósa. BlessuS er kærleikans ó-
daxiSlega rós.
Þ. Þ. Þ.