Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 37

36
breitt í blöSunum og fólk nefndi þaS ineS
lotningu, skáldin kváSu honum og verkum
hans heill og lof. Hann kom heim. HvaS
hann var fallegur, stór og karlmannlegur,
þegar hann gekk á meSal vina sinna, sem
dáSust aS honum og lofuSu hann. Hún sá
hann, en hún þorSi ekki aS heilsa honum,
en svo stóS þaS alveg á sama. Hann átti
hana og hún átti hann, það vissi hún vel.
Brátt myndi hann koma aS dyrunum henn-
ar, sækja hana og flytja hana meS sér út í
hinn mikla, fagra heim. En yndislegast af
öllu yrSi þó aS búa meS honum á heimilinu
björtu og hamingjusömu í návist hans.
Dagarnir liSu. Árin hurfu. StöSugt
varS hann frægari og auSugri, en í hjarta
hennar dóu allar hinar rauSu rósir vonar-
innar, að eins hin hvítu blóm minninganna
geymdi hún lifandi og vökvaSi þau meS tár-
um sínum. Hann ferSaSist í annaS sinn og
kom aftur, en til hennar kom hann aldrei.
,,Eg er ekki nærri því nógu góS handa
honum“, sagSi hún oft. “Eg á hvorki til
gáfur né atgerfi, sem honum er samboSiS,
en þaS er þá heldur engin önnur, sem er
hans verS“.
ÞaS var eins konar hressing í þessari
hugsun. Hann var altaf ógiftur og hún var
orðin gömul jómfrú.
En í kvöld kom hann heim, giftur hinni
ungu, glaSlegu dóttur bankhafans.
Þessvegna brendi hún bréfin, Þess-