Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 21

20
sýndist altaf jafn langt í burtu. Samt misti
liann ekki vonina, og gangan styrkti hann
svo hann varS stór og hraustur maSur.
Mörgum kyntist liann á leió sinni.en meS
engum átti hann samleiS til lengdar, því
þó báSir stefndu að sama marki þá tók á-
valt sína leiSina hvor. ÞangaS til hann
mætti ungri stúlku, sem valiS haíSi sömu
göíuna, þau urSu samferSa. Nú varS gang-
an léttari og leiSin bjartari, þó ómálga
barn bættist í förina, tafSi þaS ekkert fyrir.
Þeim fanst friSarboginn færast sjálfkrafa í
áttina til þeirra.
En svo var þaS eitt kvöld þegar sólin
var hnígin í vestri, og húmiS breiddi sig yfir
* dalinn, aS dauSinn kom og lagSi kalda
höndína á konuna og barniS.
Daginn eftir var Þráinn aftur einsamall.
Sorgin lagSist yfir sál hans, depru sló á aug-
un og ískaldur gustur þrengdi sér inn aS
lijartarótum. Hann gekk þá aftur til dauS-
ans og baS hann aS taka sig. DauSinn
svaraSi:
,,Þú ert enn of ungur".
En Þráinn bað svo innilega aS jafnvel
dauSinn komst við. Steinrunnir drættirnir
í andlitinu mýktust og hrímiS viknaSi á
skegginu. Hann leit aftur á Þráinn og
sagSi:
,,Þó eg vildi get eg ekki hjálpaS þér, nema
eg fái skipan frá drottni alföður; eg er hans
þjónn“.