Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 56

55
vinurinn minn !“ — Tárin streynidu niSur
kinnarnar.
ÞaS glitraSi tár í auga hins deyjandi
manns. Hann leit yfir baSstofuna sína litlu
og skuggalegu, sem þau höfSu í sex ár aliS
aldur sinn í. Þar var ekkert aS sjá nema
hina gömlu, beru viSi og módökka moldar-
veggi. Fátækt og örbirgS mændu þar út
úr hverju horni.
,,Jú, margt og mikiS. — Eg skil þér og
börnunum ekkert eftir — ekkert — ekkert
— Guð hjálpi mér !11
Hann reyndi aS lyfta hendinni upp, en
hún var of máttfarin til þess.
„Haltu í hendina á mér, góSa, meSan eg
er aS deyja. — Svona! — Ó, þetta er svo
þægilegt11.
Alt í einu var eins og ljósi frá nýrri’hugs-
un brygSi fyrir í augum liins deyjandi
manns.
,,Máske — máske, ef þeir finna aS eitt-
livaS sé variS í ljóSin mín, að þeir sjái þér
borgiS gegnum lífiS — framvegis — þaó er
svo þungt........“
Hann fékk hóstakviSu og varS aS þagna.
Konan þrýsti hendi hans og hagræddi hon-
um, en sagSi ekki neitt.
Eftir litla stund. bráSi af honum aftur,
svo að hann gat talaS.
„FærSu mér börnin — eg ætla aS kyssa
þau í seinasta sinn“.
Konan bar börnin sofandi til hans, og