Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 48

47
Og söngurinn barst til hinna bændanna,
og þeim þótti hann fallegur og lærSu hann.
Fátæki bóndinn söng hann viS vinnu
sína og orSin og hljómurinn fjörgaSi hann
— lét hann gleyma basli sínu, og lyfti huga
hans hærra. Og hann vann meira og leiS
betur, þegar hann söng, en þegar hann
vann þegjandi.
Ríki bóndinn söng. Ekki viS vinnu sína,
því liann vann sjaldan sjálfur, heldur lét
hann aðra vinna fyrir sig — en hann söng,
þegar honum leiddist lífiS, og honum leidd-
ist þaS oft. Og söngur skáldsius lyfti anda
hans yfir dalalæSu þunglyndisins, unz hann
komst upp í sólheima vorsins. Þá sá hann
náttúruna sveipaSa öSru — langt um feg-
urra ljósi, en hann áSur hafSi séS. Nú
brosti hún á móti honum, og svo brosti hann
líka. Hann fór aS hafa unun af aS hag-
ræSa og hlúa aS blómknöppiim þeim, sem
hann áSur hafSi gengiS fram hjá og jafnvel
stigió ofan á, án þess aS veita þeim eftirtekt.
Hann var farinn aS vinna, án þess hann
vissi af því, og var ánægSur og söng.
GáfaSi bóndinn söng líka. Honum fanst
liver tónn í söng skáldsins samhljóma viS
einhvern vissan streng á hörpu hugsana
sinna og tilfinninga, eins og söngurinn væri
ómur frá hjarta lians sjálfs. — En liann gat
aldrei stilt strengina sína, Aldrei framkall-
aS hina djúpu þrá sálar sinnar, né dásemd
náttúrunnar, og bundió þær í ómöldum