Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 57

56
hinar fölu föSurvarir snertu rjóSu kinnarn-
ar óvitanna ungu.
„VeriSþiS sæl, elsku blessuS börnin mín!“
mælti liann í skjálfandi rómi. ,,0g eg vona
aS þiS fyrirgefiS honum föSur ykkar, þegar
þiS hafið vit á, þótt hann hafi gert lítiS til
aó tryggja framtíS ykkar“.
Hann reyndi aö renna grátvotum augum
sínum til konu sinnar, og hélt áfram :
,,Þú skilur mig og hefir altaf skilið mig og
fyrirgefiS mér, og eg veit, ef aS þín missir
ekki viS, þá læturSu börnin okkar skilja
þaS líka, aS þaS var bara af löngun— djúpri
meSfæddri þrá, sem eg elskaSi svo undur,
undur heitt, aS eg hugsaSi ekki betur fyrir
högurn þeirra“.
,,Ó, elskan mín, talaSu ekki svona. Þú
veizt aS sambúSin meS þér, þrátt fyrir alt
basliS, hefir veriS sólskinsdagar lífs míns,
og minningin um þig, og börnin mín, verSur
þaS eina í lífinu, sem eg elska. — Ó, þú mátt
ekki segja þetta“, mælti hún og átti bágt
meS aS tala fyrir ekka. ,,AS eins aS mér
finst, aS þaS hafi veriS breytt ranglega viS
þig. Þú hefir gefiS öSrum þaS bezta, og
það eina sem þú áttir, en aldrei hlotiS laun,
heldur tómt vanþakkiæti. Og svo verSurSu
aS deyja frá mér svona ungur“.
Hún lagSi tárvotan vangann upp aS kinn
hans á koddanum og kysti liann.
,,Ó, hjartáS mitt, hjartaS mitt!“ livíslaSi
liann, frekar en hann segSi þaS upphátt.