Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 10

9
„AvaS þýóir þetta? Hver er þessi maS-
ur ?“
RoSinn hvarf úr kinnum greifafrúnnar,
en hún náSi þó fljótt valdi yfir sér, og
svaraSi:
,,ÞaS er vitskertur veiSimaSur. Kondu !
ViS skulum flýta okkur fram hjá honum.
Eg er hrædd aS vera nálægt honum",
En riddarinn var búinn aS opna pyngju
sína, og fleygSi gullpeningi til mannsins vió
veginn. Þá rak Heinz upp hátt hljóS, og
fleygSi sér flötum á grúfu niSur á jörSina.
En lafSin og riddarinn keyrSu hesta sína
sporum og riSu hvatlega á braut.
Ómurinn af hófaskellunum var löngu dá-
inn út, áSur en liinn ógæfusami unglingur
reis á fætur. Hann þurkaSi rykiS og ó-
hreinindin af andlitinu, þrýsti hattinum of-
an yfir augun og hélt inn í skóginn meS
hraSa. Þannig gekk hann hvíldar- og
stefnulaust til dagseturs. Þá fleygði liann
sér undir eik eina, sveipaSi aS sér yfir-
höfninni, og svefn seig á brá hins magn-
þrota manns.
Aumingja Heinz svaf alla nóttina drauma-
laust, þar til nepjan um aftureldinguna
vakti hann. En undir eins stóS öll hans
sorg fyrir hugarsjónum hans, og glotti aS
honum eins og liinn illi andi.
,,Ó,ef eg gæti gleymt“, liljóSaói hann. ,,Ef
eg aSeins gæti gleymt! ÞaS er til upp-
sprettulynd, og hverjum þeim, sem drekkur