Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 54

53
sem ekkert, og eftir sex ára sambúS áttu þau
Hka sama sem ekkert, nema þrjú efnileg
börn, sem juku heimilisánægjuna, en sem
bættu þó lítið fyrir búskapnum. Skortur-
inn varS því hlutskifti þeirra. Hann hafSi
aldrei veriS sterkbygSur, og klæSleysi og
kuldi, skortur á góSri og liollri næringu, aó
meStöldum illum húsakynnum, og — máske
meira en nokkuð annaS — aS sjá allar fram-
tíSarvonir sínar, um aS komast áfram í
heiminum, hrynja til grunna, varS honum
þyngri byrSi, en hann fengi risió undir, og
nú var ekkert annaS eftir — ekkert — ekk-
ert — nema hinn þögli dauSi.
Hitn gat ekki — vildi ekki — ásaka ltann.
Hún elskaSi hann, og liann hana. Hún
skildi hann — þekti þrá hans og langanir.
Hversu oft hafSi hann ekki skernt henni
meS söngunum sínum fögru — ljóSunum
inndælu. En til þess aS búa þau til, hafSi
hann tekiS tímann frá heimilisskyldunum
— frá henni og börnunum. Hún vissi að
aSrir átöldu hann. Þeir höfSu sagt þaS viS
hana, aS hann væri ekki til neins, því hann
kynni ekki aS bjarga sér. En þeir hinir
söniu sungu söngvana hans og lásu IjóSin
hans — glöddust af þeim og skemtu sér viS
þau. Og þau voru hans vinna. — Því hafSi
hann aldrei fengiS borgun fyrir sína vinnu
eins og aSrir ? ESa var þá vinnan hans
einskis virSi ? Voru ljóSin lians, sem færðu
líf og ánægju inn á heimilin, ekki þess virSi