Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 16

15
una. í rauninni hugsaSi hann þó stundum
um hinar fyrri sorgir sínar, en aSeins sem
sá, sem illa drauma hefir dreymt og veróur
glaóur aS morgni aS vakna frá þeim. Á
hverju kveldi kom dóttir skógarkonunnar
út til lians, og þau sungu saman, stundum
glaSværa veiSisöngva, stundum skilnaSar-
söngva, um óendurgoldna ást og unaðsljúfa
samfundi.
Þannig liSu sjö mánuðir. Þá var smíS-
inii lokiS og húsió fullgert, alt frá þrepskildi
og upp á mænirborS. Heinz hafói lcomió
ungu furutré fyrir viS gaflinn og mærin
fléttaS sveigi úr furutágum meS rauSum
fjallasks-berjum, og skreytt veggina meS
þeim. Gamla konan kom út á hækjum sín-
um, meS köttinn sitjandi á heróum sér, og
leit yfir hið fullendaSa smíSi. Hiín var
mjög alvarleg, og í hendi sinni bar hún út-
skorinn bikar úr viði, fyltan óminnisdrykk-
inum.
,,Þú hefir fullkomnaS hin þrjú skyldu
störf, sem eg lagSi fyrir þig“, sagSi hún,
,,og nú færSu launin. Tak viS þessum bik-
ar, og þegar þú hefir teigaS hinn síSasta
dropa hans, þá hverfur burt hiS umliSna
úr minni þér“.
Skógarbúinn var á báSum áttum þegar
hann rétti höndina eftir bikarnuin.
„Drektu og gleymdu öllu“, mælti gamla
konan.
„Öllu?“