Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 55

54
aó höfundur þeirra lilyti aS minsta kost1
ekki áfellisdóm fyrir aS bría þau til — feng1
fremur hjálp en fyrirlitningu ? — En enginn
hafSi hjálpaS honum, en allir tekiS á móti
ljóSunum hans eins og einhverri sjálfsagSri
fórn frá honum. Henni fanst þetta ekki
vera réttlátt. Hún laafSi oft talaS um þaS
viS liann, en hann aS eins sagt, aS þeir
kynni aS sjá þaS viS sig seinna, hann gjörSi
þetta hvort sem væri fyrir sjálfan sig, af
því hann hefSi yndi af aS gjöra þaS. —
En lienni fanst samt, að nágrannarnir
breyttu ekki rétt. Og nú var hann aS
deyja ! Svo þetta var þá endirinn á allra
þeirra draumum og vonum...........
Um miSnættiS lauk hann xipp augunum
og vaknaSi til fulls af svefndrunganum.
„Ertu hérna ?“
„Já, hjartaS mitt!“
„Ertu ekki ósköp þreytt?“
„Ó — ekki svo fjarskalega".
„HefirSu ekki sofnaS enn þá?“
„Nei“.
„Ekki enn þá ! — En nú er þaS bráSum
á enda“.
„Já, eg veit þaS, elskan mín“, svaraSi
hún og fór aS gráta.
„Já, eg er aS deyja, hjartaS mitt ! Get-
uróu fyrirgefiS mér?“ mælti hann í klökk-
um rómi.
„Eg liefi ekkert aS fyrírgefa þér, elsku