Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 7

6
in úr kastalanum til veiSimannsins, og mælti
meS bros á vörum :
Sýndu mér nú, Heinz, aS þú sért vel-
æfður veiSimaSur.
„ ,Ó veiðisveinn hýr, það herm þú mér,
hvað hærra upp en valur og gleða fer ?‘ “
Án þess aS hugsa sig um svaraSi Heinz :
„Upp svífur gleðan og haukurinn hátt,
en hærra flýgur örninn itm lofthvelið blátt".
Frú ASalheiSur spurSi aftur :
,,Ó, veiðisveinn hýr, mér herm þú kær,
hvað hærra en örninn svifið fær ?“
FálkaveiSimaSurinn hugsaSi sig uni í eitt
eSa tvö augnablik, og svaraSi svo :
„Hærra' en nokkur fuglanna fljúga má
hin fagra sól stígur um dagsali há“.
Greifafrúin hneigSi höfSi af ánægju yíir
svarínu, og spurSi í þriSja sinn :
,,Ó, sveinninn minn elskaði, seg mér það vin!
hvað svífnr ennþá hærra en röðulsins skin ?“
En nií var kunnáttu veiSimannsins lokiS.
Hann horfSi upp á trjátoppana, eins og
hann byggist viS að hjálp gæti komiS frá
þeim, og svo leit hann niSur á hnakknefiS á
söðli þeim, er hann sat í, en hann vissi ekk-
ert hverju hann átti aó svara.
Þá tók frú ASalheiSur í taumana á hesti
sínum, beigSi sig fast aS veíSimanninum og
sagði í lágri röddu :
„Sólgeislar liátt upp á himninum sjást,
en liærra samt leitar hin dulda ást“.
Um leiS og hún mælti þessi orS, vafSi