Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 27

26
hvers gefiS mér allar þessar óskir? Til
hvers hefi eg safnaó þeim og geymt þær í
hjarta mínu öll þessi ár? ASeins til þess
aS þær deyi meS mér; fúni meS holdi mínu
og verSi ormum og skorkvikindum aS bráS.
Drottinn alfaSir! Hvar er náS þín og misk-
unn ? Hvar er gæzka þín og almætti, aS
þú skulir láta mig deyja í örvænting yfir-
gefinn af öllum ?“
Rétt í því heyrSi hann sagt aS baki sér :
„Hvaó gengur aó þér? faóir góSur. Get
eg nokkuS hjálpaS þér?“
Öldungurinn leit upp og sá unga stúlku
standa aó baki sér. LífsgleSin ljómaSi af
svip hennar en barnsleg einlægni og blíSa
skein úr augunum.
„Eg veit ekki“, svaraSi öldungurinn.
„HvaS ert þú aS fara barniS mitt?“
„Eg er á leiS til friSarbogans".
„Til friSarbogans, barnið mitt. HvaS
heitir þú ? Og hvernig stendur á því aS þú
svona ung, skulir vera komin eins langt eins
og eg ?“
„Eg lieiti Æska. Eg er ekki komin langt
því eg er fædd hérna undir hlíSinni".
Öldungurinn strauk hendinni um enniS.
„Vilt þú taka óskirnar mínar meS þér,
barniS mitt?“
„Já, faSir góður. Eg skal líka sækja þér
vatn aS drekka og hjúkra þér eins og eg
bezt get“.
Örvæntingar og sorgarskýin hurfu nú af