Sjómannadagsblaðið - 01.06.1984, Síða 63

Knud Rasmussen-.
Þegar dýrseðlið segir til sin
Hitamóðu leggur upp af vök í
fjarðarmynninu, þar sem mikil-
fenglegur ísbjörn laumast gætilega
inn á milli íshraukanna. Hægt og
bítandi er hafið að éta sig nær
landi, þar sem straumrastirnar
mylja íshrönnina við útjaðar
heimskautsíssins.
Feiknlegur skrokkur bjarnarins
líður áfram hljóðlega milli jak-
anna. Hann ýmist réttir nær alveg
úr sér, — fer eins og á hækjum sér
á afturfótunum og þokar sér áfram
á hæklunum eða hann flatmagar
og mjakar sér áleiðis á kviðnum,
svo að hvítur silfurblikandi feldur
hans hverfur að öllu milli snjó-
skaflana.
Hann stansar, liggur grafkyrr
með lokuð augu og rétt aðeins
dregur andann um titrandi nas-
irnar. Sætum kjötilmi andar að
honum svo hann verður nauðugur
viljugur að liggja kyrr enn um
stund, hvort tveggja til að njóta og
til að aga varúð sína, því frammá
skörinn við vökina er fjöldi rost-
unga, sem sofa þar værum svefni.
Liggja þar í einni kös mógul
flykkin eins og samvöðlaðir risa-
maðkar, þar sem einn og einn
lyftir höfði öðru hvoru og rymur af
velsæld út í vorkyrrðina.
Það er hvítabjörn, sem er á
ferðinni, á höttum eftir stórveiði.
Hann situr um risabráð, sem sam-
boðin er honum, þar sem væntan-
lega verður um líf og dauða að
tefla, ef hann á að fá sigur í átök-
um, sem útheimta að hann beiti
hvorutveggja, kænsku sinni og
vöðvum, sem nú eru farnir að titra,
stinnir og stæltir undir gljáandi
feldinum. Þegar hann opnar aug-
un eftir að hafa andað að sér ang-
an fórnardýrsins, sem lofar góðu,
nemur græðgislegt og óheillavæn-
legt augnarráð hans staðar á ung-
um rostungi, hálfvöxnu lostæti,
sem liggur utast og sefur fastar en
hinir.
Björninn, sem fyrir skömmu er
orðinn fullvaxinn, þó enn óreynd-
ur við veiðar,er nú gjörsamlega á
valdi eðlishvata sinna. Það er fyrst
nú, að hann reynir sig við rostung
og á sólskinið sinn þátt í því. Hann
man aldrei áður slíkan dag, svo
heitan. Það niðar í bráðnandi
snjónum og björninn drepur
tungunni letilega við ísnum. Vetr-
armyrkrið er að baki og liðnir
fyrstu yfirþyrmandi dagarnir eftir
endurkomu sólar, þegar hann varð
að láta sér nægja smáseli við þröng
öndunaropin á ísnum, — þegar
kuldinn nísti þá, sem þar lágu og
biðu í gleðisnauðu umhverfi. En
nú í dag segir til sín framandi
gróska í lífi og limum og glýjandi
sólskinið örvar matarlystina.
Hjartslátturinn er nú annar en áð-
ur.
Nú er eftir aðeins ein og hin
seinasta hindrunin á ísnum, milli
froðufellandi kjaftsins á birninum
og rjúkandi heitra kroppanna fyrir
handan, sem liggja þar og sofa
svefni, sem þó er ekki værari en
svo, að þeir geta í einu vetvangi
velt sér fram af skörinni, ef hann
verður ekki nægilega fljótur til.
Hann nemur staðar örskotsstund
og sleikir út um. Nú er stundin
komin. Hann heldur niðri í sér
andanum og býr vöðvana undir
aðförina miklu. Svo hniprar hann
sig saman og flýgur yfir ísvegginn,
snöggu, óhemjustóru stökki, og
lýstur báðum hrömmum sínum í
höfuð skepnunnar, sem hann hef-
ur stöðugt haft augastað á.
Rostungarnir vakna allir sem
einn, reka upp öskur og rísa með
andfælum upp á framhreifana.
Höfuð þeirra riða smástund, en
þegar þeir koma auga á björninn,
velta þeir sér hljóðlaust niður í
sjóinn og taka með sér meðvit-
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 63