Sjómannadagsblaðið - 01.06.1994, Side 65

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
63
livað gert til þess að ná þessum stór-
flutningum sem ég nefndi á íslenskar
hendur að nýju.“
Þið hafíð eimitt gagnrýnt að
þarna sé verið að fórna öryggi
skipa og áhafna?
„Við höfum gert það, því þótt slík
skip geti kannske siglt áhættulítið
niðri á Miðjarðarhafi, þá gegnir öðru
máli um Norður-Atlantshafið sem er
eitt erfiðasta siglingasvæði í heimi.
Sjálfur hef ég siglt á erlendum skipum
og eitt sinn lenti ég í veðri við Góðrar-
vonarhöfða sem var sagt eitt hið ver-
sta sem þar hafði komið í þrjátíu ár.
En mér fannst það ekki meira en
venjuleg íslensk bræla.
Staðreyndin er sú að á okkar skipum
þarf að vera það mikill mannskapur að
menn geti skipst á ef eitthvað kemur
uppá. Oft er ekki sofið mikið á leið-
inni milli landa þegar veltingur er
mikill. Þegar menn svo koma upp á
vakt eftir að hafa vakað í tvo til þrjá
sólarhringa - þrátt fyrir stöku kríur -
þá eru þeir ekki til stórræðanna. Þarna
er verið að ganga á öryggi áhafnanna,
því öryggi og fækkun á mannskap er
nokkuð sem ekki fer saman.
En því miður er útgerðarmönnum
gjarnt að liggja okkur á hálsi fyrir að
við krefjumst of mikillar mönnunar.
Þannig var - þótt ótrúlegt sé - fækkað
í áhöfn Bakkafoss um tvo eða þrjá
þegar fslendingar tóku við honum.
Þarna er eitthvað á ferð sem stangast á
við það sem þeir segja út á við. Eg hef
verið talsvert á skipum með útlendri
áhöfn og hef ekki orðið var við að þeir
menn ynnu jafn mikið við lestun, los-
un og sjóbúningu og okkar farmenn.
Menn skyldu gæta að því að sá ís-
lenski starfskraftur sem er um borð í
skipunum er ákaflega ódýr. Ekki geta
það talist miklar upphæðir þegar yfir-
stýrimaður í hæsta flokki er með 90
þúsund á mánuði í fastakaup.“
Þú hefur sjálfsagt þínar
skoðanir á hugmyndunum um
alþjóðaskráningafána?
„Við horfum nú upp á það að á öllum
Norðurlöndunum er ríkið farið að
styðja útgerðir kaupskipa sem sigla
undir alþjóðasiglingafána með vissum
skilyrðum, til þess að gera farmenn
sína samkeppnishæfari. Þar er þó ekki
um neina tryggingu að ræða. AJþjóða-
fáni, til dæmis DIS, hefur ekki sama
rétt til siglinga á dönsku ströndinni og
gamli fáninn. Það sama gildir hjá
Norðmönnum, en verið er að endur-
skoða þetta. Mér skilst að Svíar séu nú
að byrja að borga útgerðunum skatt
áhafnanna beint, en þess í stað munu
þær ekki hafa fijálst val um mannskap
og verða að ráða heimamenn í stað
útlendinga. Ég er auðvitað hlynntur
slíkum ráðstöfunum.
Ég veit að Sjómannafélagið hér er
andvígt alþjóðaskráningarfána. Það
get ég skilið, því hér hefur ekki verið
boðið upp á neinar skattaívilnanir út-
gerðarfélögunum til handa svo okkar
menn haldi störfum sínum. Allar líkur
eru því á að skipafélögin manni skipin
útlendingum meðan svo er. Ég vona
að menn velji sömu leiðina og Svíar
meðan tóm er til og að íslenskir far-
menn haldi starfinu. Við megum ekki
gleyma því að til þess að verða stýri-
menn verða menn að hafa verið háset-
ar, en ella geta þeir ekki aflað sér til-
skilins siglingatíma. Og við megum
ekki missa neina kynslóð úr.
Því verðum við að horfa á málið í
víðara samhengi. Fyrst allar Norður-
landaþjóðirnar verða að styrkja út-
gerðir sínar, þá held ég að okkur þýði
ekki að loka augunum fyrir því að við
verðum að fara eins að. Þegar ríkis-
stjórnin stendur í gegn þessu vegna
skattanna, þá er það fásinna. Filipps-
eyingur sem siglir til íslands eyðir
ekki krónu hér á landi. En væri Islend-
ingur á sama skipi skattlaus þá þarf
hann eigi að síður að sjá fyrir fjöl-
skyldu sinni hér og af flestum vörum
sem hann kaupir fara 24% til ríkisins.
Þess í stað er eins víst að þessi maður
gangi um atvinnulaus og sé á atvinnu-
leysisbótum. Við verðum þannig að
reikna dæmið til enda og hætta að
berja höfðinu við steininn.
Nú er skipasmíðaiðnaðurinn kom-
inn í kaldakol og ég efa að svo hefði
þurft að fara hefði nógu fljótt verið
brugðist við. En það eru fleiri störf í
þjóðfélaginu í hættu og þar á meðal
LYFJA-
KISTUR
í BÁTA
OG SKIP
t HAFNARFJARÐAR APOTEK
STRANDGÖTU 34, HAFNARFIRÐI, SÍMAR: 51600 OG 50090