Sjómannadagsblaðið - 01.06.1997, Blaðsíða 39

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
39
Pabbi var alltaf skyttan og fyrstu
hrefnuna sem ég skaut sjálfur skaut ég
loks 1950. Það var snemma um vorið,
áður en ég fór suður á hvalvertíðina.
Ástæðan var sú að pabbi var þá orð-
inn veikur og treysti sér ekki með í
þessa ferð. Við Kalli bróðir minn fór-
um því tveir saman og fengum hrefn-
una strax við Kambsnesið. Pabbi
heyrði skotið og sá til okkar og kom
til móts við okkur á trillunni okkar,
sem Kópur hét, og við áttum mjög
lengi. En þrátt fyrir veikindi sín átti
pabbi samt eftir að skjóta níu hrefnur
þetta sumar, þá síðustu í september.
Hann lést skömmu seinna þetta haust,
1950.
Stærsta skepna jarðarinnar
bregður á leik
Annars sá ég allar tegundir hvala á
Djúpinu. Tvisvar sinnum kom fyrir að
bláhvalur var í firðinum að sumri til, í
rúman mánuð í hvort skipti. Stundum
fór hann alveg inn í fjarðarbotn. Eitt
sinn sá ég hann koma stökkvandi út
fjörðinn á ofsahraða. í sumum stökk-
unum lyfti hann sér eina tvo til þrjá
metra yfir sjávarflötinn og kom svo
niður á hliðina. Það voru nú meiri
boðaföllin! Það var tignarlegt að sjá
stærstu skepnu jarðarinnar leika slíkar
kúnstir. Stundum kom hann nær alveg
upp að landinu og blés mikið. Eitt
sinn var hann nærri því búinn að láta
tvær gamlar konur í þorpinu fá hjarta-
áfall: Gatan í þorpinu lá alveg niðri
með fjörunni. Þetta var í byrjaðan maí
og dálítið húmað á kvöldin. Hvalur-
inn var þarna alveg við landið —
svona þrjátíu metra burtu — og blés.
Konurnar urðu logandi hræddar og
tóku á sprett heim til sín.
Grenjaskyttan
Já, þannig má segja að ég sé fædd-
ur og upp alinn við veiðimennsku og
stundaði hana alla ævina að heita má,
enda varð þetta ólæknandi ástríða. Og
alltaf var maður öðru hvoru með
byssuna við vangann. Við feðgar
skutum líka þó nokkuð af tófu á vetr-
um og á vorin og lágum á grenjum.
Fyrstu tófuna hef þó líklega ekki skot-
ið fyrr en ég var orðinn sextán ára.
Stundum lágum við á grenjum svo
dögum skipti í hörkugaddi á vetrum.
Það var alveg sérstakt ævintýri. Við
klæddum okkur í þykka gæruskinns-
poka og oft vorum við nestislitlir.
Þegar tunglskin var og gott veður var
alveg dásamlegt að liggja svona úti.
Kyrrðin var svo mikil. Maður hafði
þetta fyrir atvinnu um tíma, því það
fékkst mikið fyrir skinnin. Yrðling-
amir voru seldir lifandi. Maður fékk
þúsund krónur fyrir „tríófð“ en það
voru tvær læður og einn steggur.
En fyrstu byssurnar voru ekki góð-
ar, þetta voru norskir hlunkar, Hag-
ens-byssur og lásinn byrgði manni oft
sýn þegar miðað var í slæmu skyggni
og þær gáfu talsvert högg ef mikið var
látið ofan í þær. En svo fengum við
betri byssur, sumar tvíheyptar, sem
Gunnar Juul á Isafirði útvegaði
pabba, en þeir voru miklir vinir.
Framhlaðninga notuðum við aldrei,
en ég man eftir karli, Magnúsi Einars-
syni, sem bjó í koti undir Kambsnes-
inu. Hann átti sér framhlaðning og
það komu ógurlegir hvellir þegar
hann skaut af þessu, svo söng undir í
klettunum. Þegar ég var að lóna um
fjörðinn á skektunni kom ég oft við
hjá honum og þáði kaffi hjá honum og
konu hans sem Ingveldur hét. Eg fór
oftast á sjó á morgnana og reri þá út
að Kambsnestá því þar fékk ég gjarna
skarf, en hélt svo með landinu inn
undir Kleifapall inni í fjarðarbotnnum
og að Seljalandi og gáði að sel sem
þar lá oft. Þetta var löng leið að róa og
oft var ég ekki kominn heim fyrr en
Hvalur og ankeri sem Kristján skar út úr náhvalstönn. (Ljósm. Sjómdbl. AM)