Eimreiðin - 01.07.1928, Qupperneq 107

EIMREIÐIN
RITSJÁ
299
mikið **1 hans koma, að hann vilji taka hann með. Annars furða ég mig
a Því, að Jakob Knudsen hefur ekki komist að þarna, — og ekki heldur
háðskáldið Gustav Wied, sem próf. Brix þó líklega hefði getað skrifað
un* flestum betur.
E*1 bókin í heild sinni er í rauninni ágætis verk, þó skoðanamunur
wrði um einstök atriði í henni. Og það er ekki hægt að fá skemtilegri
leiðsögumann inn í bókmentaríki Danmerkur en próf. Brix er í þessari
hók. Fjöldi af ágæfum myndum prýðir hana, og hún er því yfirleitt bæði
höfundi og útgefanda til mikils sóma.
Sigrid Undset: OLAV AUDUNSSON I HESTVIKEN. 1.—2. bd. Oslo
°9 Kbh., H. Aschehoug & Co., 1925. — VÍGA LJOT og VIGDÍS. S. st.
Með skáldsögunni „Kristin Lavransdatter" komst frú Sigríður Undset
fremstu röð norrænna rithöfunda. Þessi skáldsaga gerist eins og
a miðöldunum, í Noregi. Hún er mjög sorgleg og alvarleg, en
merkilegar og ógleymanlegar mannlýsingar í henni; frú Undset hefur
VeS ótrúlegt lag á að lifa sig inn í horfnar aldir, skilja hugsunarhátt
enna og daglegt líf þeirra, ekki sízt skuggahliðarnar.
^ Fvrri bókin er saga unglings af göfugum æftum, Ólafs Auðunssonar;
n er alinn upp á heimili vinar föður síns, og er ætlast til að hann
nna gangi að eiga Ingunni, fóstursystur sína. En foreldrar Ingunnar
I 'i'la aður en brúðkaupið fer fram; þau Ólafur gera skyndibrullaup á
aö ,Sm a miiii> — en frændur Ingunnár reyna að aftra því, að þau fái
'Sast. Verða úr þessu deilur, Ólafur drepur einn af frændum hennar,
verður svo að flýja land. Hann ur nokkur ár erlendis, og er hann
kemur aftur hittist svo á, að Ingunn hefur látið umkomulítinn ís-
lenzkan r
ungling, Teit að nafni, skáldhneigðan kvennaflagara, fleka sig,
r með barni hans. Teitur vill gjarnan giftast Ingunni, en Ólafur
. ana enn °9 drepur Teit, sem verður honum samferða. Lýsingin
bók'11113*' ^61rra ^ei,s °S víginu er alveg ágæt, og máske bezti kaflinn í
me' 11 V1S ^ei,s Itggur þungt á hjarta Ólafs, og þjáir hann því
sem hann aldrei getur sagt frá því og friðþægt fyrir það, né
S£ ^ a^ausn kirkjunnar. Ingunn fæðir son, og er svo Iátið heita, að hann
k6in ( n. ®iafs> en barnið er fyrst um sinn til fósturs annarsstaðar. Svo
01afur ; s-(1 a||g> fe|jUr Ingunn; opinberlega til sín sem konu
°uia, 0j^ l *
þay er e*ns og afleiðingar æskusyndanna hefni sín á þeim:
Inoi»,„ tm°rs óörn saman, en þau deyja í æsku, aðeins ein dóttir lifir.
9Unn þráir
son sinn, og svo fer, að Ólafur sækir hann handa henni.