Eimreiðin - 01.07.1930, Qupperneq 37

EIMREIÐIN
FLAKK
245
matar á tilteknum bæ, þá var svarið og heldur af styttingi:
*Eg fékk skyr og mjólk eins og fólkið*.
Það var nú bæði, að flakkarar ætluðust til að fá heldur
betri mat, þar sem þeir komu, eða gistu, heldur en heimilis-
fólkinu var skamtað daglega, enda var það svo víða. Olli því
Vmist hræðsla við óorð fyrir nízku, meðaumkun eða, og lík-
le9a langoftast, meðfædd íslenzk gestrisni við hvern sem að
Sarði bar. En þetta varð meðal annars til þess, að flökku-
fólki þótti rólið betra en beztu vistir. Þá táknaði orðin góð
eða vond vist einungis miklar eða litlar daglegar matarveit-
■ngar og feitmeti, hvað sem öðru leið. Þetta átti sinn þátt í
bví að halda flakkinu við, löngu eftir það, að veruleg neyð
rak fullhraust fólk til þess. Svo var ýmislegt sem studdi að
t>ví, að almenningur ekki einungis leið flakkið heldur var
Ufidir niðri beinlínis hlyntur flökkurunum. Fyrst og fremst var
tað, að á þeim samgönguleysistímum voru þeir nokkurskonar
kærkomin lifandi fréttablöð sjálfir, og báru þar að auki oft
uréf og skilaboð manna á milli, meira eða minna áríðandi,
tví margir þeirra voru fullkomlega trúverðugir menn. í öðru lagi
Var upplífgandi tilbreyting að komu þeirra á afskektum sveita-
töimilum að vetrarlagi, því fremur sem margir þeirra kunnu
°9rynni af allskonar æfintýra- og þjóðsögum, er þeir sögðu
a löngu kvöldvökunum, oft af hreinustu snild, og mikið betur
en margir nú lesa þær upp af bókinni.
Að vísu var flakkið lögbannað, og förufólk sneiddi fram hjá
sVslumannssetrum og hreppstjórabýlum, nema það vissi þessa
menn sér hliðholla, en á síðari hluta seinustu aldar létu yfir-
v°ldin flakkara afskiftalausa, ef þeir voru að öðru leyti óknytta-
lausir, og ekki kærðir fyrir að hafa hlaupið úr vistum. Væri
svo, voru þeir fluttir hreppstjóraflutningi aftur í vistina,
eftir raekilega áminningu sýslumanns og yfirheyrslu viðkom-
andi sóknarprests; en væri flakkarar uppvísir að hnupli eða
°Örum óknyttum, er við lög varðaði, voru þeir hýddir, og því
miður á stundum allóþyrmilega, því böðullinn var oftast flakk-
ari líka og þótti gott að nota tækifærið til þess að ná sér
niðri á keppinaut sínum, vildi auk þess vinna svikalaust fyrir
eiia ríkisdalnum, sem hann átti að fá fyrir rassinn.
Síðasti böðull í Rangárvallasýslu var flakkari, er Halldór