Eimreiðin - 01.07.1930, Síða 63

EIMREIÐIN
NUNNAN
271
titraði lítið eitt, þegar riddarinn lyfti henni á bak hestinum.
Svo sveiflaði hann sér einnig á bak og þeysti fagnandi um
engi og skóga, með nunnuna fagurrjóða í fanginu.
Tvö til þrjú hundruð fyrstu hestlengdirnar sat hún upprétt
03 starði fálát út í bláinn, en um leið þrýsti hún höndum að
brjósti sér til að sefa hjartsláttinn. Brátt lét hún þó fallast
að brjósti riddarans stálklædda, svo andlit hennar blasti við
honum, og tók viðnámslaust á móti kossum hans. En eftir
að aðrar þrjú hundruð hestlengdir voru farnar, endurgalt hún
kossa hans jafnákaft eins og hún hefði aldrei hringt klaustur-
Wukku. í þessum kringumstæðum sáu þau ekkert af héraðinu
fagra umhverfis, því að nunnan, sem hafði áður þráð svo
mjög að sjá sig um í veröldinni, lokaði nú augunum fyrir
henni og gerði sig ánægða með ekki stærri hluta af henni
en einn hestur gat borið á bakinu.
Hiddarinn Wonnebold hugsaði varla heldur til hallar feðra
sinna fyr en turna hennar bar við loft í tunglsljósinu. En það
var hljótt umhverfis kastalann og enn hljóðara innan veggja
hans, og hvergi sáust kyndlar kveiktir. Foreldrar Wonnebolds
yoru dánir og alt þjónustuliðið horfið á braut nema einn fjör-
Samall kastalavörður, sem loks opnaði kastalahliðið með mikl-
Urn erfiðismunum, eftir að riddarinri hafði lengi knúið dyrnar.
Stóð öldungurinn nú steini lostinn með ljósker í hendi og
var nærri liðið yfir hann af gleði yfir að sjá riddarann aftur
heim kominn heilan á húfi. Þrátt fyrir elli sína og einstæð-
m9sskap hafði öldungurinn haldið vel við herbergjum kastal-
ans, og sérstaklega hafði hann ástundað að halda herbergi
hins unga húsbónda síns altaf vel til reiðu, svo að riddarinn
9æti gengið þangað til hvíldar undir eins og hvenær sem hann
kaarni heim úr ferðalagi sínu. Þarna dvaldi nú Beatrix hjá
honum og svalaði þrá sinni.
Þeim kom ekki framar í hug að skilja. Wonnebold opnaði
^ragkistur móður sinnar. Beatrix klæddist skrautlegum bún-
ln9um og skreytti sig gimsteinum hinnar dánu, og svo lifðu
bau fyrir líðandi stund í gleði og glaumi, án þess þó að ridd-
arinn veitti henni titla þá og réttindi, sem eiginkonu ber.
Unnustinn leit á hana sem ambátt sína, og hún krafðisi
emskis betra að svo komnu.