Eimreiðin - 01.07.1941, Qupperneq 31

EIMREIÐIN
GÖMUL SAGA
255
’mldari í málrómnum. „Það er ekki vert, að hann þurfi að
biða eftir þér, því þá flýr hann einn, eins og ragur rakki! “
En konan bærði ekki á sér í myrkrinu.
■>Flýttu þér, manneskja! Eftir hverju ertu að bíða?“
Þá lagði hún hendur á axlir hans og mælti lágt og stillilega:
»Sigurður, manstu þegar þú lást í hitasóttinni í fyrra? Þá
^akti ég yfir þér dag og nótt í þrjá sólarhringa. Og þegar þú
fékkst meðvitundina, þá kysstirðu mig og sagðist aldrei hafa
elskað neina aðra konu en mig. Og þú sagðir líka, að ástin til
111111 hefði gert þig að miklu betri manni en þú varst áður.“
”Æ, hvers vegna ertu að minna mig á þetta núna!“ sagði
'Uaðurinn óþolinmóðlega. „Svona, komdu nú, tíminn er
naurnur! “
”Og manstu harða vorið, þegar við vorum matarlaus í
alían mánuð. Þá var ég svo máttfarin, að ég gat ekki staðið
1 fæturna. Þú barst mig út í sólskinið, þegar batinn kom, og
&r°fst hvannarætur handa mér undan snjónum. — Ég hef engu
kleymt, Sigurður. Það er satt, að ég spaugaði við Jón og gaf
°num undir fótinn, af þvi hann var ungur og skemmtinn.
,n hann hefur aldrei fengið að snerta mig, og þú átt mig
einn> ffifinlega."
>.Jæja, ég skil þig; þetta er allt mannlegt, og ég er búinn
að fyrirgefa þér. En flýttu þér nú!“
”Ég fer ekkert með honum. Ég verð hjá þér. Þess vegna lét
hann fara á undan. Ég vil vera ein með þér síðustu stund-
írnar.“
’.Svona, láttu mig ekki heyra þetta! Þú sérð eftir því — í
'yrramálið.11
Him greip í handlegg hans og dró hann með sér að torf-
a 'inuni. Þar settist hún í fang honum og lagði hendur um
hals hans.
j »Mér er alvara,“ sagði hún blíðlega. „Það skal eitt yfir okkur
eðl 8anga, héðan af eins og hingað til.“
^ ann þagði drykklanga stund. — „Þér er alvara ?“ sagði
‘nn því næst. „Þú ætlar að vera hjá mér og ganga með mér
1 (lauðann?
ha
Hún
Þá elskarðu mig — en ekki hann?“
svaraði með því einu að þrýsta honum að sér og kyssa
1111 á munninn.