Eimreiðin - 01.07.1941, Qupperneq 38

262
SNORRI STURLUSON OG ÍSLENDINGA SAGA eimheiðin
Snorri tók við búi á Borg á Mýrum árið 1201 eftir lát tengda-
föður síns, Bersa prests hins auðga Vermundarsonar. Snorri
var þá sjálfur félaus, en hlaut átta hundruð hundraða í arf eftir
Bersa, enda var kona hans einbirni. Hann hefur og sjálfsagf
fengið Mýramannagoðorð eða hluta úr því goðorði með henni-
Sturla segir það fyrst af Snorra eftir að hann settist að á Borg,
að Þórður Böðvarsson í Görðum á Akranesi, móðurbróðir
þeirra Sturlusona, hafi gefið Snorra frænda sínum hálft
Lundarmanna-goðorð, vegna þess að honum hafi þótt Þórður
Sturluson leggja undir sig þingmenn sína, þá er honum voru
næstir. „En er Snorri hafði tekit við þingmönnum, þá þótti
Þórði Böðvarssyni hann leita meirr á sína vini en áður hafði
Þórður bróðir hans á leitat.“ J) Vera má að þetta sé fullkoin-
lega rétt hermt. En Sturla getur þó aldrei kallazt óvilhallt
vitni, þar sem Þórður faðir hans á hlut að máli. Þessi saga
sýnir það eitt með fullri vissu, að Þórði Böðvarssyni hefur
verið hlýtt til Snorra frænda síns og viljað efla hann til met-
orða.
Annar viðburður, sá er Sturla færir í frásögu, gerðist á Borg,
þá er Snorri bjó þar. Hann lét taka mjöl frá orkneyskum kaup-
manni, er veturvist hafði með honum og vildi sjálfur ráða lag1
á. En Orkneyingurinn vildi ráða, „hve dýrt hann seldi varniug
sinn“. Nú má vel vera, að Snorri hafi farið hranalega og jafu'
vel lclaufalega að kaupmanninum, enda hafði hann nýlega tekið
við goðorði og var óvanur héraðsstjórn. Segir Sturla og, að
Sveinn Sturluson, óskilgetinn hálfbróðir Snorra, sem þá va1'
með honum, hafi tekið illa á þessu máli og sagt, að mjölu1
mundu eigi tekin, ef hann hefði verið á fótum. En hann hafð1
þá tekið banasótt sína. Þessa aðferð notar Sturla síðan nokkr-
um sinnum, að tilfæra orð og ummæli annarra manna, seö1
eru Snorra heldur óvinveitt. En þó er það sannast að segja’
að Snorri fylgdi hér gamalli landsvenju, er hann lagði lag a
hina útlendu vöru. Grágás minnist að vísu eigi á þenna rétt
goðanna, en nefnir til forráðsmenn, er ráða skuli verðlagi a
útl'endum varningi.2) En hér ber þó að sama brunni, að íslend-
1) Sturl. II., 28.
2) Kngsb. II, 72.