Eimreiðin - 01.07.1941, Síða 52

276
SNORRI STURLUSON OG ÍSLENDINGA SAGA eimreiði*
þat var Hallveig Ormsdóttir, er þá var féríkust á Islandi-
Snorra þótti hennar ferð heldur hæðileg ok brosti at. Snorn
fór í Odda ok stillti svo til, at Solveig hafði koseyri af arfi.
þeim er hún rétti hendur til".1 2) Hér er margt sagt í fáum orð-
um. Liklegt er, að Snorri hafi gist á Keldum til þess að kanna
hug þeirra mæðgna til sín, þó að sagnaritarinn segi það ekki.
En þær tóku honum opnum örmum, þó að Snorri skildi ekkx.
að þær fögnuðu skiptaráðandanum fremur en sjálfum Snorra
Sturlusyni. Hann rennir þegar ástaraugum og ágirndar til
Solveigar, enda sá hann svo um, að hún hlaut koseyri af arf-
inum. En hvers vegna minnist Sturla á Hallveigu og hennai'
ferðalag? Hvers vegna er getið ekki merkara atriðis en þess,
að Snorri hæddist heldur að henni, — sjálfsagt vegna búnaðar
hennar og hins, að einn maður aðeins var i för með henm-
Þeim spurningum er auðsvarað: Árið eftir (1224) fór Hallveig
til hús með Snorra og gerði félag við hann, — „férikust kona
á íslandi“, þrátt fyrir flakaúlpuna. Áttu þau börn saman, þ°
að ekkert þeirra iifði, og virðast samfarir þeirra hafa verið
hinar beztu. Lézt hún tveim mánuðum áður en Snorri var
veginn, „ok þótti Snorra þat allmikill skaði, sem honum var“-')
En Sturla Iýkur ekki frásögn sinni um skiptin í Odda með
því, sem nú hefur verið sagt. Hauu liætir við: „þær mæðgur
létu föng sín fara út í Hruna í vald Þorvalds Gizurarsonar ok
bundu honum á hendi allt sitt ráð. Þenna vetur fóru orðsend-
ingar milli þeirra Þorvalds Gizurarsonar ok Sighvats Sturlu-
sonar.“ 3) Þess er ekki getið í sögunni, hvort Þorvaldur var a
skiptafundinum, en þau orð sögunnar, sem nú voru tilgreind,
benda óneitanlega i þá átt, að svo hafi verið, og að þær mæðgu1
hafi kunnað honum miklar þakkir fyrir það, hversu hanu
„hélt fram hlut“ Solveigar. Verður þá Snorra ekki einuin 11 m
kennt, þótt henni kunni að hafa verið ívilnað við skiptin.
Hins vegar er hert, að þær mæðgur hafa litið svo á, að Snorri
væri úr sögunni, eftir að búi Sæmundar var skipt, og ekki hirt
um, hvort honum líkuðu afskipti Þorvalds af málum þeirra
betur eða ver. En líklegt má telja, að Snorri hefði heldur kosið
1) Sturl. II., 118—119.
2) Sturl. II., 347.
3) Sturl. II., 119.