Eimreiðin - 01.07.1944, Blaðsíða 46

190
STEINGEHÐUR
EIMREIÐIN
Einu dag stóð'st ég ekki lengur mátið. Ég varð að gera mér
erindi inn á vinnustofuna þína. Til að sjá þig. Ég þekkti þig
þegar, er þú lyftir liendinni. En þó gleymdi ég óðara liöndum
þínum fyrir augunum þínum! Þau voru djúp og dulmögnuð og
full af sálrænni birtu og fegurð. Þú leizt svo einkennilega til mín,
eins og þig furðaði á erindi mínu og augnaráði. En svo brostirðu
ósjálfrátt, er ég varð agndofa af undrun og stóð eins og um-
skiptingur og starði á þig. Og bros þitt var liimnaríki kvenlegs
alnæmis og yndisþokka.
Smám saman urðum við málkunnug. Ég bauð öllum stúlkun-
um á skemmtun öðru livoru til þess að fá að vera nærri þér —
án þess að stvggja þig. Hve rödd þín var blæmjúk og ómlirein
og þýð. Svo óíslenzk að því leyti og sjaldgæf. Björt og glaðleg,
en þó eilítið í „moll“. Aldrei frekjuleg og gjallandi. Og Idátur
þinn var svifléttur, liljómbreinn og seiðandi. Allt við þig var
svo óvenjulegt og seiðandi. Og þó varstu svo blessunarlega bvers-
dagslega eðlileg og blátt áfram í beztu merkingu. Engin tilgerð,
engin ósönn fegurð né tildur-skraut. Þú varst þú sjálf! Yndislega
eðlileg og sönn. — -----
Þau kvöldin, sem ég var einn með þér, áræddi ég aldrei að
vera of berorður við þig né nærgöngull í orðum. Ég naut ná-
vistar þinnar og var óumræðilega sæll. Ylstraumar eðlis þíns
flæddu um þig. Runnu til mín og tengdu okkur saman dulrænum
böndum. sem eigi verður með orðum lýst. Ég fann æ gleggra
með degi bverjum, að þú varst örlög mín, seín eigi urðu um-
flúin. En þú varst jafnan svo róleg og stillt. Jafnvægi sálar
þinnar svo dásamlegt. Því að lijarta þitt var barmafullt af ástúð
og blíðu til alls lífs og fegurðar á jörð.------
Og loks kom þó kvöldið ógleymanlega, þegar bjarta mitt liróp-
aði svo liált, að slög þess urðu að orðum, sem flæddu yfir varir
mínar út í sólrjóðar aftanglæður miðsumarkvöldsins og sungu
þrá bjarta míns og innibyrgða ást.
Þú bafðir lagt liendur Jiínar fram á blið-grindina, og miðnætur-
sólin sveipaði guðdómlegri töfrafegurð sinni um þig alla, svo að
ég stóð agndofa og starði á þig eins og í fyrsta sinni. Og eld-
dropi míns keltneska blóðs bálaði í brjósti mér, svo að ég vissi
bvorki í þennan lieim né annan. En liendurnar þínar, sólroðnar
og yndisfagrar, vöktu mig. Ég varS að snerta þær í fyrsta sinn.