Eimreiðin - 01.10.1952, Qupperneq 13

eimreiðin
VIÐ ÞJÓÐVEGINN
229
oss til að vera með, ef til vill aðeins af einskærri kurteisi. En þá
er ekki að sökum að spyrja. Landinn er svo gjarn
Daðrið við á að leggja eyrun við áliti erlendra manna, og
álit erlendra. daðrið við álit erlendra er eitt algengasta veik-
leikamerki vort gagnvart umheiminum. Varla
kemur svo hingað erlendur trúður eða hoppfögur paðreimspíka,
hvað þá meiri háttar menningarfrömuður, að ekki sé spurt um,
hvaða álit þau hafi á landi og þjóð. Svarið, sem er venjulega
meiningarlítið lof, er síðan birt sem goðsvar væri. Vert er þó að
geta þess, að þetta ofmat vort á skyndiskrafi erlendra ferðalanga,
sem oft og einatt þekkja sáralítið eða ekkert til lands og þjóðar,
er heldur í rénun. Margt af þessu fólki kemur hingað beinlínis til
að græða hér peninga með því að sýna hér listir sínar og er því
eðlilega mjúkt á manninn. Ætlunin mun nú að vísu sú með kom-
um erlendra ferðamanna hingað, að þjóðin hafi af þeim nokkurn
hagnað. Sá hagnaður virðist þó enn sem komið er harla lítill, eftir
skýrslum Hagtíðindanna að dæma, sem óhætt mun að taka gildar.
í októberhefti þeirra þ. á. er skýrsla um, hve miklu nam gjaldeyrir
frá erlendum ferðamönnum, sem heimsóttu ísland árið 1951, og
reyndist hann 1,1 millj. króna. í sömu skýrslu gefur að líta gjald-
eyri, sem veittur var til utanfara íslendinga sama ár. Reyndist
hann 17,4 millj. króna. Hallinn á þessum greiðslujafnaðarlið ein-
um við útlönd, þetta eina ár, er því hvorki meira né minna en
16,3 millj. króna. Ekki mun árangurinn hafa orðið betri á árinu,
sem nú er að líða. Enda hefur sjálf Ferðaskrifstofa ríkisins, sem
mest átti að stuðla að komum erlendra ferðamanna hingað og
hefur til þess einkaleyfi, reynzt sérstaklega mikilvirk á þessu ári
við að koma landanum af stað í siglingar, sbr. Spánarför Heklu
o.fl.
Sjálfsagt er að taka vel á móti erlendum ferðamönnum, sem
hingað koma, þó ekki svo, að þeir fái ekki tóm fyrir veizlum og
hoðum, til að kaupa hér minjar um komu sína hingað fyrir þann
gjaldeyri, sem þeir fá með sér heiman að, eins og einn ferðamanna-
hópurinn af Norðurlöndum kvartaði undan hér í sumar, að hann
hefði ekki fengið. En það er hálflítið manntak í því að gleypa
við öllu gaspri og gullhömrum, sem erlendir ferðamenn kunna að
híta um oss falla í blaðaviðtölum eða á annan hátt, eins og væri
Uro opinberun að ræða. Hví skyldi oss ekki lærast að gera upp á
miHi þess, sem er gull og gylltur leir í þessum efnum sem öðrum
°g velja það bezta úr erlendri menningu, en láta það lakara sigla