Eimreiðin - 01.10.1952, Qupperneq 29

EIMIiEIÐIN
HERVARNIR
245
eða kjarri sem yfirgróðri. En vér erum orðin svo vön viðurstyggð
eyðileggingarinnar, að vér hugsum ekkert út í þetta og finnst það
eðlilegt, að útlit landsins sé eins og það kemur nú fyrir sjónir.
Þegar herir erlendra árásarþjóða gera innrás á friðsæl lönd og
breyta þeim í auðn með báli og brandi, þá er gripið til vopna gegn
°vinunum og eyðileggingunni. Æskulýður landsins og hver vopn-
f®r maður er kallaður undir fánana. Sjálfboðaliðar koma hópum
saman. Allir leggja sína ýtrustu krafta fram, og enginn skerst
ur leik — og ekkert er til sparað. Þá er ekki spurt um það, hvort
verkið borgi sig, ekki um það, hvort vörn landsins sé gróðavænleg
eða ekki. Vörn landsins er líf þjóðarinnar eða dauði og hátt hafin
yfir allan prósentureikning. Og guð veri raunar lofaður fyrir það,
aö eitthvað æðra er til en bollaleggingar um hallarekstur eða
gróða.
En náttúrueyðilegging sú, sem herjað hefur á land vort og
f*reytt hefur því að mestu leyti í auðn, herjar látlaust á það og
bfeytir því æ meir og meir í fullkomna auðn, er hún ekki eins
skæð og erlendur óvinur, sem herjar með báli og brandi?
Ég skal ekki mæla þeim ræningjum bót, er fara með báli og
brandi. En þeir láta ekki lítið yfir sér. Það lýsir af eldum þeirra,
er byggðin brennur. Fallbyssuskothríð þeirra og sprengjuregn
er_ hávaðasamt, og aftökuskothryðjur á ættjarðarvinunum eru
fréttnæmar. Ekkert er sem þetta til þess fallið að vekja menn til
varnar og mikilla dáða.
En þessir óvinir, — þótt þeim skuli hér engin bót mælt, —
j^ka ekki gróðurmoldinni burt af landinu. Þeir herja einmitt til
pss, að leggja undir sig land og lífsmöguleika, en ekki gróður-
ausa grjótauðn og skafið berg. En náttúrueyðileggingin vinnur
að því ag skola og feykja gróðurmoldinni og þar með lífsmögu-
eikunum burt af landinu og skilja eftir skafið berg. Þessi alger-
asta eyðilegging allrar eyðileggingar er svo lúmsk, yfirlætislaus
hægfara, að eftir henni er lítið eða alls ekkert tekið á hverri
andi stund, en hún er sí og æ að verki, og ann sér aldrei hvíldar
°S nótt, ár og öld, og um aldir. Og afköst hennar getið þið
Se® í ásjónu lands vors.
Enn hefur náttúrueyðingin ekki vakið syni og dætur lands vors
h varnar. Andstöðulaust hefur hún fengið að vinna verk sitt í
e lefu aldir, án þess að heitið geti, að nokkur hafi hreyft hönd
a fót til varnar gegn henni.
Landar góðir! Er nú ekki fullsofið? Er nú ekki mál að hefjast
anda gegn þessum háskalegasta óvini allra óvina, sem sí og æ