Eimreiðin - 01.10.1952, Side 50

AN DVAKA
eftir SVERRI HARALDSSON.
Skelfing ertu lengi nð líöa,
leiða, dimma nótt.
Andvaka meÖ ugg og kvíöa
út í myrkriÖ hljótt
horfi ég í liuga dapur,
huggun enga finn,
er viö gluggann nieðir napur
noröanvindurinn.
En í liúmsins auða djúpi
enginn geisli skín.
Forynjur í feigðarhjúpi
flykkjast inn til mín.
Sveima fyrir sjónum mínum
svipir þess, er var.
Bernskuglöp með hrotum sínum
hirtast alls staðar.
Ömurleg og ógnum slungin
ertu, dimma nótt,
kynjahljóðum þú ert þrungin,
þó er allt svo liljótt.
Ýmist kaldur hœðnishlálur,
hróp og ferleg org,
eða heiskur gremjugrátur,
gleðivana sorg.
Meðan húmið lijúpar foldu
hylur hirtan sig.
Draugar upp úr dökkri moldu
danza kringum mig.
Og þeir segja: — Sjáðu, maður,
svona er lánið valt,