Eimreiðin - 01.10.1952, Qupperneq 59

eimreiðin
SAMANBURÐUR
275
„Hann lék úr sér lífið
og leið inn í flokkinn."
Er æska nútímans á leið til ófarnaðar í villtri danzfíkn, eða á
leiðinni í deigluna hjá hnappasmiðnum, sem Hinrik Ibsen talar
Urn í Pétri Gaut?
En er þá hægt að dæma nútíma æskuna? Hefur hún hlotið hug-
sjónalegt uppeldi hjá skáldum og fyrirmönnum nútímans á svip-
aðan hátt og skáldjöfrar aldamótanna blésu þátíma æskunni í
brjóst?
hessu treysti ég mér ekki til að svara. Eitt er þó víst: Nútíma
æskan hefur átt þess kost að lauga anda sinn í kynórabókmennt-
Urn, sem skáldin hafa lagt henni til, allt ofan frá hátindi Halldórs
Kiljan Laxness og niður til Indriða Þorsteinssonar, — þess hins
s3ffla sem Samvinnufélögin stórverðlaunuðu fyrir ári síðan,
kannske til þess að undirbúa samvinnuæskuna til að mæta á
danzleikjunum á 50 ára afmæli S.Í.S. ári síðar?
Nú verður sagt: Þetta er nú allt saman svartsýni. Betur að svo
væri. Vera má að nútímaæskan sé að danza sig upp í háborgir
stórra hugsjóna og mikilla framkvæmda næstu fimmtíu árin.
Leyfiiegt er þó að spyrja: Er sú æska, sem næstum flýr talaö
°rð á samkomum nútímans, en þráir danzinn mest, — líklegri til
stórra framkvæmda en þeir æskumenn, sem hörmuðu það eitt að
taPa af nær heilli ræðu, af um 20 ræðum, sem fluttar voru á
samkomunni fyrir 50 árum?
Svör við þessu verða ekki gefin í dag. Vera má að þau verði
unnt að gefa eftir 49 ár, þegar allt 15—20 ára fólkið verður eigi
lengur á leiksviði þessa lífs.
Óskina á ég nú þá bezta, að svörin verði nútíma æskunni í vil;
að henni auðnist að afreka miklu meira en þeim, sem voru ungir
■^Ol, tókst að koma í framkvæmd.