Eimreiðin - 01.10.1952, Qupperneq 75

eimreiðin
LEIKLISTIN
291
gera? Það myndi auka áhugann
á að leggja sig fram og bæta
rekstur leikhússins.
En þetta var nú útúrdúr frá
aðalefninu.
Rekkjan er mynd af hjóna-
bandinu eins og það gengur og
gerist, dálítið skrykkjótt stund-
svo að á reynir ástina, en
Þó það heilbrigðasta samband
karls og konu, sem um getur í
Þróunarsögu mannkynsins, elur
gagnkvæma ást og gagnkvæm-
an styrk, kærleika, sem nær út
yfir gröf og dauða. Leikendur
eru aðeins tveir, og það er
skemmst af að segja, að sam-
leikur þeirra Gunnars Eyjólfs-
sonar og Ingu Þórðardóttur var
svo góður, að þau héldu athygli
áhorfenda vakandi frá byrjun
«1 enda. Ég efast um að betri
samleikur hafi sézt á leiksviði
í Reykjavík en þessi. Gunnar
Eyjólfsson er gæddur miklum
°g fjölbreytilegum leikhæfileik-
Um. Hann á skap (tempera-
^ent), kímni (humor) og reisn
á sviði. Leikur hans var heil-
steyptur og þó ef til vill beztur
’ lokaatriði leiksins, þar sem
hann leikur gamla manninn,
Michael rithöfund, með ná-
kvæmni og skilningi. Frú Inga
Þórðardóttir hafði ágæt tök á
hlutverki sínu sem Agnes, kona
Þans, en bæði eru hlutverk leiks-
|ns vandasöm og krefjast mik-
’llar tækni og kunnáttu. Hvergi
homst samleikur hjónanna nær
Því að verða fullkominn en í 3.
atriði, þar sem Agnes læknar
^oann sinn af sjúkdómi þeim, er
sykt hefur hann, vegna víxlspors
1 hjónabandinu, sem hann er
að því kominn að taka, og svo
aftur í 6. atriði. Vafalaust má
þakka leikstjóranum, Indriða
Waage, hans þátt í því að gera
leikinn jafn fastan i sniðum og
öruggan í smáu og stóru eins
og raun ber vitni. Því verður
ekki neitað, að það er teflt á
tæpt vað að taka til sýningar
leik eins og þennan, þar sem
það örðuga hlutverk hvílir á
aðeins tveim leikendum að halda
fastri athygli áhorfenda óslitið
í nær þrjár klukkustundir. En
þetta tókst fullkomlega, eins og
móttökur þær, sem leikendur
fengu hjá leikhúsgestunum báru
um beztan vottinn.
Að síðustu er á það að minna,
að þó að báðir þessir erlendu
leikir hafi tekizt vel og þó að
það sé einn þáttur starfs Þjóð-
leikhússins að kynna öðru hvoru
erlenda leikritagerð, þá er þó
hlutverk þess fyrst og fremst
að túlka íslenzk viðfangsefni.
Þetta hefur það gert að nokkru
með sýningum innlendra leik-
rita, en betur má, ef duga skal.
Nú um jólin mun von á, að sýnt
verði eitt okkar elzta og vin-
sælasta, Skuggasveinn Matthí-
asar Jochumssonar. Það er með
nokkurri eftirvæntingu sem
þess er beðið, hvernig Þjóðleik-
húsinu, með allri sinni nýtízku
tækni og langæfða leikenda-
skara, tekst að leysa af hendi
þetta ramíslenzka og þjóðsagna-
kennda verk frá frumbýlings-
árum íslenzkrar leikritagerðar
fyrir síðustu aldamót. Við vænt-
um, að vel takist.
Sv. S.