Eimreiðin - 01.01.1957, Blaðsíða 58

42
EIMREIÐIN
sendi stakan tón út í sólbirtu hallandi dags. En drenghnokk-
inn, er stóð á stéttinni við kampinn og fitlaði við gamalkunn-
uga steina vissi ekki þetta, fann það ekki, — vinur hans var
dáinn.-----Allt var kalt og ljótt og hann var einn, einn, al-
einn. Ótal hugrenningar þutu í gegnum liann. — Það átti
að jarða Sigurð á laugardaginn. — Allar þessar hugsanir
fylltu brjóstið, og honum varð þröngt innvortis. Hrollkennd-
ur kippur fór um herðarnar. Hann leit í kring um sig. Hann
var einn. Hvergi var skjól. Hvert var hægt að flýja? Var eng-
inn staður til, þar sem lítill drengur gat verið einn, þegar allt
var svona þröngt og kalt? Hann hljóp norður bæjarhólinn, í
skútanum í Náttmálaklöppinni var hæli, — þar sem gullin
hans voru geymd, gimburskeljar frá Bár.
Og tíminn nam staðar. Vitundin varð eitt augnablik kæf-
andi trega, sem aldrei leið, en skyndilega leystist upp í höfg-
um ekka.
Drengurinn fann hendur fóstra síns taka um sig, og hann
var reistur á fætur.
— Þú ert vondur.
— Hvað ertu að segja, góði minn?
— Þú ert vondur, þú sagðir, að það væri gott, að hann —
liann Sigurður skyldi deyja.
— Það var þögn. — Fóstri hans ræskti sig. — Hönd strauk
yfir koll og klappaði á öxl.
— Já, ég sagði það víst, góði minn, — af því að mér þótti
vænt um hann Sigurð. Það er erfitt að bíða, fyrir þá, sem
einskis hafa að vænta, — og drengurinn hans Sigurðar var
dáinn. — Nú þarf ékki Sigurður okkar að syrgja Ásbjörn sinn,
heldur gleðzt með honum hjá guði. Slík er hans aðferð, þannig
er guðs handleiðsla. Vegir guðs eru órannsakanlegir. Þú skil-
ur það ekki núna, en þegar þú ert orðinn stór, vinur minn,
þá muntu einmitt finna í því öryggi og von. Þú munt þá
finna huggun og styrk í því, að hans leiðir verða ekki séðar
eða útreiknaðar. — í því felst helftin af dásemd lífsins, dreng-
ur minn. — í vissunni um órannsakanlega vegu drottins, sem
þó hljóta að leiða í farsæla höfn, þegar liðin er nótt allra
nátta.-------Nú þurfum við ekki að hryggjast með honum
Sigurði vegna þess að Ásbjörn skyldi deyja, — heldur getum