Eimreiðin - 01.01.1957, Blaðsíða 80

64
EIMREIÐIN
hafa til, að ganga upp á Reykjarhól. Kom ég þar aftur nýlega.
Óvíða er fegurra á landi voru en þar, að mínu áliti. En ég
er með þeirn ósköpum gerður, að ég hef aldrei orðið stór-
lirifinn af öræfum landsins, þykja dalir og sveitir fegurri en
hraun, flár og jöklar, nema þá að sjá þá tilsýndar úr sveitum,
til dæmis úr Borgarfirði. Ég hef verið frammi á öræfum og
heiðum dögum saman, en aldrei unað þar vel og alltaf orðið
feginn að komast til byggða aftur.
Rétt utan við Reykjarhól náðum við lestinni frá Mælifelli,
hún seig þar áfram, fót fyrir fót, 5 hestar hlaðnir ull og einn
með einhvern annan flutning. Faðir minn hafði stórt fjárbú
og mikla ull. En verðið var lágt. Ullin hafði verið þvegin
heima, vel og vandlega þurrkuð. Ég held, að faðir minn hafi
fengið heldur meira fyrir ullina en margir aðrir, sökum þess
hve vel hún var þvegin og þurrkuð, — og svo kannske líka af
því, að hann hafði svo mikla ull. Hann verzlaði jafnan við
Stefán Jónsson (Hallssonar prófasts í Glaumbæ), sem þá var
verzlunarstjóri Gránufélagsverzlunarinnar. En verzlun sú var
þá eign danskra kaupmanna, búsettra í Kaupmannahöfn.
Við riðum fram úr lestinni, og var nú komið við á Seylu.
Þar bjuggu þá foreldrar Sigurjóns Jónssonar, síðar bankastjóra
á ísafirði, merk hjón og vinir foreldra minna. Voru þar þegn-
ar góðgerðir og svo haldið út að Glaumbæ til séra Jakobs
Benediktssonar, sem þar var þá prestur, en sagði af sér prests-
skap árið eftir (1894). Hann var þá 72 ára, fæddur 1821, mik-
ill fjörmaður, kátur og gáfaður í bézta lagi. Var staðið lengi
við í Glaumbæ, og man ég vel eftir séra Jakob. Kunni hann
margar sögur um broslega hluti, hló mikið og lék við hvern
sinn fingur. — Síðar á þessu sama ári, um haustið (1893) sá
ég séra Jakob aftur. Var hann þá að skíra barn á Krithóli. Var
þar Sigurður Eyjólfsson, er síðar tók sér nafnið Birkis, og er nú
þjóðkunnur maður, hefur unnið allra manna bezt að söng-
mennt þjóðarinnar. F.yjólfur Einarsson frá Mælifelli bjó þá
á Krithól ásamt konu sinni, Margréti Þormóðsdóttur. Þau
fluttu síðan að Glaumbæ 1894 og tóku hálfa þá miklu jörð
móti þáverandi presti þar, Hallgrími Thorlacius. Síðan fluttu
þau að Reykjum í Tungusveit. Þar dó Margrét, en Eyjólfur
litlu síðar. Dó hann hjá foreldrum mínum á Mælifelli, var