Eimreiðin - 01.01.1957, Blaðsíða 77

ÚR FREMRIBYGGÐ OG TUNGUSVEIT 61
Sagð’i harin, að slagurinn hefði endað á því, að Skagfirðingar
,e u kastað Húnvetningum í Svartá, og tókst karlinn allur
a loft, er þangað var komið frásögninni. Hann var Skagfirð-
lngur! Fannst mér mikið til um þessar fornu dáðir sveitunga
111111 na og hugsaði mér, að ég skyldi feta í fótspor þeirra, er
mei yxi fiskur um hrygg, og ekki hlífa Húnvetningum.
Síðari hluta dags riðum við fram að Fossum. Á leiðinni
riasti við Lækjahlíðin. Voru nú öll söfnin komin þangað,
ng uði og grúði þessi fagra, grösuga hlíð af sauðfé. Þar var
Pa vaktað um nóttina, en daginn eftir átti að draga það
SUndur í réttunum. — Var mikilfenolesr sión að horfa á hið
1Rla safn, og mörg var þar falleg kindin. Tugþúsundir fjár
munu hafa j.Qjjjfg j Stafnsrétt á þeim árum, enda engin rétt
þa nær en Auðkúlurétt í Svínadal og Staðarrétt í Skagafirði.
Fossum bjó Guðmundur, góður bóndi og æskuvinur föður
nnns, en faðir minn var uppalinn á Steiná í Svartárdal. Fram
^neð Fossá er vegurinn víða tæpur í bröttum skriðum. Man
eo> að ég var dálítið hræddur að horfa niður brattann. Vissu-
ega mátti litlu muna, en hestarnir okkar eru fótvissir.
Fg man það, að einhver var að raula sálmavers:
„Nú til hvíldar halla ég mér,
höfgi á augun síga fer,
alskyggn drottinn, augun þín
yfir vaki hvílu mín.“
% Yar víst orðinn þreyttur. Við mér blasti Lækjahlíðin,
oUen og fögur, vestan í Háutungunni, með þúsundir fjár á
eit’ mörgum smálækjum og klettariðum. Ennþá er það svo,
a ef ég halla mér út af, loka augunum og raula, annaðhvort
npphátt eða aðeins í huganum, þetta fagra kvöldvers Stein-
pnns, þá sé ég fyrir mér hlíðina fögru með þúsundir fjár á
leu> og finnst ég vera barn á ný, horfandi á þessi undur
Veraldarinnar, nýtt umhverfi, fagurt og heillandi. Það er
nnaðslegt að hverfa þannig augnablik aftur til æsku og allra
Peirra drauma, sem bernskunni fylgja.
VI.
Fi'aman úr sveitunum var dagleið með klyfjaða liesta út á
ai'ðárkrók og raunar meira framan úr Dölum. Fæstir fóru