Eimreiðin - 01.01.1957, Blaðsíða 26

. MaSur við fætur f)ér
eftir
Vilhjálm S. Vilhjálmsson.
1.
Hann var mjög lágvaxinn. Hann var alltaf vinnuklæddur,
gekk álútur, skrefin löng og fótaburðurinn ákveðinn. Hann
hlaut að vera mikill göngugarpur. Hann bar lítinn, grænan
stokk á bakinu, liékk í bandi, sem bundið var yfir öxl og
hinumegin í handarkrika. Þetta mundi vera bitastokkurinn
hans. Maðurinn var háleitur, þó að hann gengi álútur, and-
litið stórt og bjart, ennið hvelft, og af því að hann hafði
húfuna alltaf aftur á hnakka, sáust upp af því mikil og mjall-
hvít kollvik. Hann var ennisbjartur. Það var barnssvipur á
niðurandlitinu, munnurinn viðkvæmnislegur eins og ókysstur
meyjarmunnur, og við og við eins og titringur færi um var-
irnar. Þó var þetta aldraður maður, en eiginlega alls ekki
liægt að gera sér grein fvrir, hversu gamall hann var.
Tvisvar sinnum, þegar ég mætti honum, var hann klæddur
hvítum jakka og brúnum, léttum buxum. Þá var hann ber-
höfðaður, og grá hár bærðust í hlvrri golunni. Höfuð hans
var mjög stórt, hnöttótt, næstum því flatt að ofan. Hann var
sönglandi í bæði skiptin og einhvers konar ljómi í augunum.
Ég vissi ekki, hver hann var eða hvað hann gerði. Hann
var mér ráðgáta. Hann var svo ólíkur öllum öðrum, sem ég