Eimreiðin - 01.10.1957, Qupperneq 11

JÓNAS HALLGRÍMSSON
243
astti löngum við kröpp kjör að
búa, heilsa hans væri tæp og
tnargt gengi honum lítt að
óskum, æðraðist hann aldrei,
heldur brá yfir örðugleikana
og andstreymið þeim blæ glað-
værðar og góðmennsku, er
gert hefur ævi hans og örlög
að helgum reit í þjóðarvit-
und íslendinga.
Ast Jónasar á íslandi og hin
brennandi löngun hans til að
efla hag og gengi hinnar ís-
lenzku þjóðar munu verða
hverri nýrri kynslóð fordæmi
°g framhvöt. Sú furðulega
kenning, að Jónas hafi kom-
litlu í verk á lífstíð sinni,
verður að engu, þegar vér lítum á ævistarf hans í heild og
hugleiðum, hver áhrif það hefur haft og á eftir að hafa, ef að
hkum lætur. Þó að enginn muni hafa harmað það meira en
Jónas sjálfur, að honum skyldi ekki endast þrek og aldur tii
ljúka ýmsum þeim verkum, er hugur hans stóð til, sjá-
um vér í seinustu kvæðum hans og bréfum þá heiðu ró og
sigurvissu, sem sá einn fær öðlazt, er finnur, að ekki hefur
verið barizt til einskis. Ég bendi sérstaklega á kvæðið fagra
FQrrnannsvisur, er prentað var í Fjölni 1845, skömmu eftir
'át Jónasar. Hefur skáldið skipt kvæðinu í þrjá þætti: Fram-
toður — Seta — Uppsigling. Ég birti hér að lokum síðasta
erindi seinasta þáttarins, — en bið menn lesa kvæðið allt í
'ninningu Jónasar Hallgrímssonar.
Lægjum voðir nú í næði,
nóg er siglt, sem fyrr var róið.
Knararstefni vel að vörum
víkjum undan sævarríki.
Þökkum drottni, þeim er hlotnast
það oss lét, að allir getum
hraustir borið heim að nausti
lilutarval úr fermdum skuti.